Vandaag begonnen de berg wachtende post en e-mails door te spitten, mensen te bellen om afspraken te maken om ze weer te zien (gewoon langs gaan en als ze niet thuis zijn een tijdje voor de deur in het zonnetje wachten tot ze thuis komen werkt toch niet zo goed in Nederland). Ook mijn foto’s op de computer gezet en deze blog voor het laatst bijgewerkt.
Ik vond het erg leuk om mijn avonturen met jullie te delen de afgelopen 3 maanden. Ik hoop dat jullie er ook plezier aan beleefd hebben. Vanaf nu kun je mij gewoon weer op mijn Nederlandse telefoonnummer bellen, mij op mijn reguliere adres e-mailen en eventueel gewoon langs komen om mij 'live' te zien.
Tot snel allemaal.

Liefs,
Daniel

Naar huis

Om kwart over 5 ging de wekker. Om kwart voor 6 zaten we in een taxi naar het vliegveld. Wat een rit! Ik ben ondertussen gewend geraakt aan taxi’s waarvan alle tellers en meters op het dashboard het niet doen en waarvan de deuren, ramen en achterklep kapot zijn en waarvan de brandstoftankdop ontbreekt en de opening naar de tank gevuld is met een opgefrommelde plastic zak. Maar een taxi waarvan de stuurkolom versleten is en waarvan de chauffeur denkt dat hij Schumacher heet was nieuw voor mij. Onze persoonlijke coureur scheurde dus met hoge snelheid (hoe hard weet ik niet gezien zijn snelheidsmeter kapot was) over het midden van een 2-baans weg. In het midden zodat hij meer ruimte had om bij te sturen als de auto naar links of rechts van zijn koers afweek. Echt sturen lukte niet. Het was meer een soort aan het stuur rukken en dan hopen dat de wagen een beetje in het midden van de weg bleef slingeren i.p.v. er naast. Ik dacht dus even dat ik Nederland niet meer zou zien. Na een half uur (maar dat voelde veeeel langer) kwamen we levend op het vliegveld aan. Om 10 voor 8 stegen we op voor een vlucht van 3 en een half uur. Rond 1 uur kwamen we (i.v.m een uur tijdsverschil en 40 minuten vertraging) aan op het vertrouwde Schiphol waar mijn vader en moeder ons opwachtten met warme winterjassen. Erg fijn!
We hebben op Schiphol gelunched (hmmm, echte Cappuccino!) en zijn daarna naar Rotterdam gereden. Thuis aangekomen hebben we onze tassen uitgepakt en daarna was het alweer tijd om te eten. Als afsluiting van onze vakantie zijn we gaan eten in een Noord Afrikaans restaurant.

Vangrails, gras en molens: Ik ben weer in Nederland

Dag 2, Casablanca

Wederom vandaag Casablanca te voet bekeken. De Medina (oude stad), de 2e grootste Moskee ter wereld (de grootste staat in Mecca), de oprit van het koninklijk paleis, de kust, parken, de duurste winkelstraat van Casablanca, een echte luxe warenhuis (die allemaal oude troep verkocht), theehuizen met alleen maar oude mannetjes met snorren die er thee dronken en de mark gezien. Overal in de stad zie je trouwens tandloze oude mannetjes en vrouwtjes in gewaden. Sommigen met een ezelgetrokken kar, maar de meesten te voet of met de auto. Tandloos waarschijnlijk omdat alles hier bergen suiker bevat en als je je hele leven suiker eet en drinkt, op een gegevenmoment je tanden er genoeg van hebben en je mond verlaten.
Verder doet de stad een beetje aan de 'shabby' wijken van Parijs denken.
Ik vind het leuk Casablanca gezien te hebben, maar ik heb zin om naar huis te gaan.

De moskee van Hassan II

Casablanca

Na een zeer korte nacht (om 04.00 stond de taxi voor het hotel) op het vliegtuig gestapt die om 06.05 vertrok.
Na vier en een half uur vliegen, een treinrit van drie kwartier en een taxirit van 5 minuten kwamen we om 13.30 aan bij ons hotel. Op zich een aftands hotelletje voor Nederlandse begrippen, maar voor Ghanese begrippen (en mijn gevoel) het Hilton! Een bed met schone lakens, een tv, airco en stopcontacten die het doen, een schoon toilet die ook echt doorspoelt en een riool die wc papier aan kan, zodat je je gebruikte velletjes gewoon door kan spoelen i.p.v. ze in een stinkend emmertje te gooien. Zalig! De hele middag heb ik door Casablanca gestruind. Wat mij het meest op viel was het verkeer. Er zijn stoplichten voor auto's en scooters, maar voetgangers moeten het zelf maar uit zoeken. Oversteken is spelen met je leven. Het verkeer rijdt constant vol gas en als voetganger moet je zelf maar zorgen dat je niet daar staat waar die aanscheurende auto wil rijden. En dat is nog niet zo makkelijk als het klinkt. Hopelijk overleef ik nog 1 dag als voetganger hier.

Lang niet gezien

Accra

Vandaag heb ik gelopen, gelopen en nog wat gelopen. We hebben zowat heel Accra te voet bekeken. Erg leuk om te doen. Je moet alleen wel een flink gebuinde nek hebben, anders staan de vellen er binnen de kortste keren op. Het is hier elke dag dertig graden plus en het wordt langzaam steeds warmer nu het regenseizoen voorbij is. Gelukkig was mijn nek al aardig vies-bruin en had Jacqueline zich ingesmeerd.

Erg slecht te lezen op deze foto, maar op het reclamebord in het midden staat echt;

SHARP, SHARP, Herbal Center

We cure all sicknesses

Wholesale & Retail

Afscheid

Vanochtend heb ik afscheid moeten nemen van Yao en Marlieke. Op zich ging dat op dat moment redelijk pijnloos. Ik denk omdat ik vooral bezig was met wat ik de komende dagen nog ga doen en of ik niet iets vergeten was in te pakken en of ik mijn tickets en paspoort wel bij me had. Met andere woorden: Ik besefte nog niet zo goed dat ik de mensen met wie ik de afgelopen 3 maanden bijna elke dag samen was nu minstens een half jaar zal moeten missen. En zelfs dan zal het slechts een hapje eten zijn samen of een biertje doen en dat is toch niet hetzelfde als 'tijd zat' voor elkaar hebben. Ik merk dat dat besef nu pas (aan het eind van de dag) een beetje begint te komen. Een onprettig gevoel! Maar ja, het hoort er bij en geeft aan dat ik heb genoten van onze tijd samen. Ik heb verder ook nog genoeg om naar uit te kijken. Vanavond en morgen Accra bekijken, Cassablanca overmorgen (en de dag daarna) en daarna jullie allemaal weer zien (hoera!). Ik heb er zin in.

Iedereen geeft zijn winkel in Ghana een naam die met zijn of haar geloof te maken heeft. Hier; Home of Alah, discount shop

Dag allemaal,

Het zit er al weer bijna op. Het is voor mijn gevoel snel gegaan.
Morgen pakken Jacq en ik de bus naar Accra. Daar gaan we zaterdag rondkijken. Zondagochtend rond 03.00 vliegen we naar Cassablanca (Marocco). Daar gaan we dan zondagavond en maandag rond kijken. Dinsdagochtend (de 11e) om een uur of 06.00 nemen we dan weer het vliegtuig naar Schiphol.
Ik kan niet wachten om jullie allemaal weer te zien.
Ik zal mijn blog nog bijwerken als ik in Nederland aangekomen ben met de avonturen van de komende dagen.
Tot binnenkort.

Daniel

Setjes samen

Yao en Marlieke hebben een dagje vrij genomen om wat tijd met ons door te brengen. We zijn met z’n vieren naar een dorpje gereden waar ze brons en koper gieten. Erg leuk om het proces in het echt mee te maken. De middag hebben we een beetje ge-chilled en ik heb mijn rugzak grotendeels ingepakt. Vanavond gaan we uiteten.

Landschap net buiten Kumasi

Sinterklaas

Ik heb de hele ochtend besteed aan een suprise maken. In de middag zijn Jacq en ik naar de stad geweest om te kijken of er vrijdag bussen naar Accra rijden (het is dan de nationale feestdag: farmers day). Gelukkig gaan er bussen en hebben we zelfs alvast een kaartje kunnen kopen. 's-Avonds kwamen alle vrijwilligers over de vloer en hebben we gezamenlijk gegeten en daarna pakjesavond gevierd. Dat was erg gezellig en iedereen had flink zijn of haar best gedaan op de suprises. Ik kreeg een groot potlood met daarin Ghana sokken, een Ghana stropdas en kleine zakjes drank.

Jacqueline krijgt haar suprise

Markten

Vandaag zijn Marlieke, Jacq en ik Kumasi in gegaan. We hebben vooral geshopt op de markt.

Marlieke en Jacqueline op de markt

Naar Yao en Marlieke

Het is ochtend. De uitdaging vandaag is om Yao en Marlieke te bereiken met het kleine beetje Ghanees geld dat ik nog heb (de toeristen resorts van de afgelopen dagen vielen toch iets duurder uit dan geschat). Ik heb nog 70 cedis en we schatten dat ons verblijf in het super idyllische Lake Point Guesthouse 68,90 gaat kosten. Gisteren hebben we 16 cedi betaald om van Kumasi naar het meer te komen. Als je een beetje kunt rekenen, zul je begrijpen dat onze uitdaging best een lastige is.
Het is avond. We zijn bij Yao en Marlieke aangekomen. Het resort nam euro’s aan, dus hadden we meer dan genoeg cedi’s over om de compound in Kumasi te bereiken. Ook wilde de Oostenrijkse eigenaresse best nog wat euro’s wisselen tegen een gunstige koers, dus hoeven we niet meer naar de bank. Na slechts een week weer bij Yao en Marlieke terug te komen voelde als een warm bad. Erg vertrouwd, verwelkomend en fijn.

Kumasi

Lake Bosomtwi

Vroeg in de ochtend hebben we een taxi naar het busstation genomen. De bus naar Kumasi vertrekt vanuit een ander stadje verderop langs de kust en stopt onderweg in Cape Coast om de lege stoelen te vullen. Daarom waren we er zo vroeg, er van uit gaand dat 'eerst komt, eerst maalt'. Maar het bleek al snel dat 'hoogste smeergeldbedrag, eerst maalt'. Gelukkig waren er genoeg stoelen vrij zodat de geen-smeergeld-betalende-obruni's ook een plekje hadden. Vanuit Kumasi zijn we naar het nabij gelegen lake Bosomtwi gegaan. Een mythisch meer die 1,07 miljoen jaar geleden is ontstaan door de inslag van een meteoor. Er wordt gezegd dat de geesten van de overleden Ashanti in het meer wonen en dat het meer daarom heilig is. Om een reden die daaruit voortvloeit, maar die ik niet begrijp, mag er alleen met drijvende boomstammen op het meer gevaren worden. Dat zorgt voor een mooi beeld van vissers, paddelend (en ballancerend) op boomstammen. De nacht was behoorlijk rusteloos. Vooral omdat we onze hut, die aan de rand van het woud vlak bij het meer stond, moesten delen. Met de zaklamp, omdat de stroom was uitgevallen, konden we een grote spin, en een soort eekhoorntje ontdekken. Maar zodra de lamp uit was, klonk het alsof we de kamer moesten delen met een hele dierentuin. Een paar keer voelde ik ook iets over mijn benen kruipen. Dat werkt bij mij niet bepaald slaap bevorderend. Maar goed, uiteindelijk kwam de zon weer op en hadden onze logees de kamer ogenschijnlijk verlaten.

Het meer

Elmina

De hustler Abdul stuurde weer een sms-je. Hij had ons gisteravond gemist aan de bar en wilde ons vandaag heel graag rondleiden in zijn thuis dorp, Elmina. Ik heb maar niet gereageerd en Jacq en ik zijn lekker op eigen houtje het visserdorp Elmina gaan bekijken. Ze hebben er net als in Cape Coast een slavenhandel-kasteel. Deze is een stuk mooier en voornamelijk door Nederlanders uitgebaat. De vrouwelijke slaven in het kasteel werden aan de lopende band door de Nederlandse soldaten verkracht en als ze zwanger werden kreeg het kind in het kasteel een opleiding (de eerste Europese school in Ghana). De moeder werd na de bevalling (natuurlijk) gewoon alsnog als slaaf op een schip gezet. Er waren dus erg veel bastaardkinderen, en nu nog hebben veel mensen in Elmina een Nederlandse achternaam.

Visserboten in Elmina

Kakum

Om 8.00 gaat Kakum National Park open. Een beschermd stuk regenwoud, waar onder andere olifanten en apen wonen. Om een (zeer geringe) kans te hebben om wat grote dieren te spotten moet je er echt om 8.00 zijn.
Om 6.00 ging daarom de wekker. Normaal ben ik dan toch al wakker en vandaag was dat niet anders. Jacqueline daarentegen sliep door de wekker heen. Na te hebben gedouched en Jacq te hebben gewekt, vertrokken we rond 7.30. Onderweg naar de trotro standplaats (een half uurtje lopen) hebben we een vers brood en een fles water gekocht als ontbijt. Trotro's vertrekken overigens pas van hun standplaats als ze vol met passagiers zitten. Bij deze gebeurde dat pas na dik een half uur. Dat betekende dus een half uur wachten in een oven op wielen (naast de trotro wachten is absoluut niet mogelijk volgens de bestuurder).
Enfin, rond 9.15 stapten we het park binnen. Natuurlijk geen zoogdier meer te bekennen, maar wel allerlei insecten, vogels, planten en bomen. Ook hebben we 200 meter afgelegd over een touwbrug, 65 meter hoog tussen bomen gespannen. Erg mooi.
Na de 'canopy walk' ging ons tourgroepje ("Nee, los door t woud lopen kan absoluut niet. Je moet met de gids en zijn groep mee.") bestaand uit 3 Belgen en een Engelsman nog een hike doen met onze gids. Jacq en ik moesten het pad maar volgen, dan kwamen we wel bij de uitgang van het park (“...alleen door het woud lopen is ineens ongevaarlijk geworden?″). Het pad terug naar de entree van het park aflopen duurde ongeveer een half uur. Onderweg hebben we foto’s gemaakt van vlinders, bomen, bamboe, rupsen, libelles en ander flora en fauna. Ook allemaal erg mooi. Iets minder vond ik dat een bijna 2 meter lange, gifgroene boomslang (achteraf opgezocht) ook het pad wilde gebruiken, en hij was er eerder dan wij en had er daarom ook meer recht op. Gelukkig besloot hij dat wij wel even zijn deel van het pad mochten gebruiken omdat hij toch een eindje verderop een mals vogeltje op de grond zag zitten (ik wist niet dat slangen zo snel zijn. In de dierentuin liggen ze altijd maar een beetje sloom te liggen). Na deze korte confrontatie waren we natuurlijk heel snel bij de uitgang.
Op de terugweg naar Cape Coast hebben we gelunched bij Hans Cottage Botel. Een hut op palen midden in een meertje waar krokodillen in leven. Ik voelde me daar een stuk veiliger dan een paar uur eerder op het paadje in het woud. Oh ja, Abdul de hustler heeft me vandaag al een sms-je gestuurd. Wordt vervolgd...

Jacqueline doet de 'canopy walk'

Cape Coast

In de ochtend heb ik ge-bodyboard (op een klein stuk schuim proberen, soort van te surfen). Daarna ontbeten en daarna een taxi naar de volgende beach resort genomen. Deze keer 'Oasis beach resort'. Een backpacker paradijsje centraal gelegen in Cape Coast, maar toch aan het strand. Schijnbaar is het in het weekend 'the place to be'. Met andere woorden waarschijnlijk een obruni disco.'s-Middags hebben we het naast de resort gelegen Cape Coast castle bekeken. Een oud fort die gebruikt werd voor slavenhandel. Een erg nare, maar ook mooie plek (een groot wit geschilderd stenen gebouw op een prachtig wit strand, met vreselijke mega cellen in de kelder). De avond hebben we doorgebracht in het gezelschap van een groepje hustlers. Ze hebben mij mijn telefoonnummer (mijn Ghanese), e-mailadres (mijn hotmail adres) en een drankje ontfutseld en Jacqueline een kettinkje laten kopen voor een toeristenprijs. Erg sophisticated (en vermakelijk) hoe ze het allemaal deden. Ik denk dat we nog niet het laatste van ze gehoord hebben. We zullen zien.

Cape Coast castle

Anomabo beach

Door heel Ghana wordt je om 6.00 gewekt door het 'swoosh, swoosh' van de rieten handvegers die het erf schoon maken. Dit was vandaag niet anders. Na het ontbijt hebben Jacqueline en ik ons boeltje gepakt en zijn naar de opstapplek voor de trotro gelopen. Omdat in geen velden of wegen een trotro in zicht was, hebben we maar een taxi genomen naar het dichtstbijzijnde trotro knooppunt, net buiten Accra. Daar hebben we, dankzij wat hulp van de taxichauffeur, al snel de trotro gevonden die ons bij onze volgende bestemming af zou kunnen zetten. Namelijk het Anomabo beach resort. Een super idyllisch (lees luxe) resort met een prachtig, wit privé strand met palmbomen. Daar aangekomen bleken er amper gasten te zijn, dus voelt het strand ook echt als ons privé strand. In de middag zijn we via het strand (die voorbij het resort als openbaar toilet en vuilnisbelt wordt gebruikt) naar het nabij gelegen dorp gelopen. Ik weet niet wat er in het verleden gebeurd is met blanke toeristen daar, maar men was verre van blij ons te zien. De ouderen keken ons pissig na en de kleinsten kwamen naar ons toe met de zin: 'Obruni. Cash, cash!'. Jacqueline werd er heel erg ongemakkelijk van. We hebben dus, als echte toeristen, snel wat kiekjes gemaakt en zijn daarna vlug weer terug naar het schone, ommuurde, gepatrouilleerde, veilige resort gelopen. Maar na het arme visserdorpje gezien te hebben, voelde het resort ineens een stuk minder plezierig aan.

Ondergaande zon op Anomabo beach