Werken aan mobiliteit

Ik ben de halve dag bezig geweest met het in elkaar zetten en het repareren van een oude mountainbike van Yao. Dan heb ik tenminste iets van vervoer. Het wordt me wel verteld dat fietsen hier zwaar is dankzij het heuvelachtige landschap, de brandende zon en de uitlaatgassen en onveilige rijstijl van het overige verkeer.

Na de fiets, samen met Yao een oude Tomos brommer lichtjes opgelapt (hij loopt nu weer, maar er moet nog wel het een en ander aan gebeuren voor ik er veilig de weg mee op kan. Ondertussen dus maar de fiets gebruiken). Ook hebben we de oprit beter begaanbaar gemaakt voor de Landrover (een bruggetje gebouwd van dikke balken over het afwateringskanaaltje tussen de weg en de compound). Al met al heb ik me de hele dag in het zweet gewerkt voor vervoersmiddelen, maar ben ik zelf nergens naar toe geweest.

Binnenkort op de weg?

Dip-dagje

Ik voel me wat triestig vandaag. Ik weet niet zo goed wat ik met mezelf aan moet. Het is zaterdag, de meiden zijn weer hier en ik heb niet zo’n zin om gezellig te doen. Ik hoorde gisteren dat een zieke oom van mij is overleden. Waarschijnlijk speelt dat mee. Ik heb nergens zin in. Ik voel me een beetje ‘gekortwiekt’. Ik kan hier veel minder makkelijk gaan en staan waar en wanneer ik wil. Ik ben afhankelijk van het chaotische openbaar vervoer. Overal op straat wordt je als blanke nageroepen of wil men een praatje met je maken. Daar heb ik op dit moment weinig zin in. Daarnaast heb ik geen idee waar ik naar toe zou willen gaan. Zucht. Ik ga maar ontbijten met de groep. Waarschijnlijk valt alles wel op zijn plek.

Het is middag. Vanochtend met de meiden verf gaan halen zodat ze komende week het schooltje naast het weeshuis in een nieuw jasje kunnen steken. Daarna ben ik naar de kapper gegaan.
De kapper is een houten keet met daarin 1 stoel en een spiegel. Na met handgebaren duidelijk gemaakt te hebben dat ik toch echt daar was om geknipt te worden, mocht ik wachten. Er waren 2 mensen voor mij. Toen het mijn beurt was mocht ik plaats nemen op de afgeragde oude bureaustoel die dienst deed als kappersstoel en mocht ik kiezen wat voor model ik wilde. De keus was uit 5 plaatjes waarop in mijn ogen allen hetzelfde model kortgeschoren kroeshaar stond. Lukraak maar eentje aangewezen en toen begon het feest. De kapper had geen idee wat hij met mijn westers rechte haar aan moest. Eerst de tondeuse er over om er achter te komen dat er heel weinig af gaat als je met de groeirichting mee scheert. Hij heeft dus mijn haar een beetje gekamd met een tondeuse. Daarna ging hij de randjes bijwerken met een scheermes. Echt met het mesje zelf. Zo’n ouderwetse plat rechthoekig stukje vlijmscherp metaal. Dat ging redelijk (al brandt mijn nek nu al de hele middag van het droog scheren en zijn er aan de achterkant happen uit mijn kapsel). Dan de losse haartjes 'wegborstelen' met een stuk schuimrubber (om het branderige gevoel nog eens aan te dikken denk ik). Voor dit mislukte pispotkapsel waar de kapper ontzettend zijn best op heeft gedaan mocht ik het normale tarief van 6000 cedi afrekenen (60 eurocent). Op weg terug naar de compound werd ik weer eens gevolgd door een groep kinderen waarvan er enkelen in hun beste Engels wisten te roepen: "You look beautifull!" Ik merkte ineens dat mijn slechte humeur was verdwenen!

Zoals elke dag, regende het vandaag ook even (filmpje).

En, en!

Een tweede houten bankje afgemaakt EN de stad in geweest om een sealapparaat te kopen EN op zoek gegaan naar een nieuwe harde schijf voor Yao (en die ook gevonden) EN de Kwadaso markt bezocht (een stuk overzichtelijker en relaxter dan die grote in ‘t centrum) EN Yao is anderhalf uur bezig geweest om 2 pakketjes van mijn zus op te halen bij het postkantoor EN een biertje gedronken in de lokale kroeg EN pannenkoeken gegeten.

Klusser Daan in de werkplaats

Avontuurtje bij de bron

Kokobin is een heel klein dorpje, een half uur rijden van Kumasi. Het dorpje heeft voornamelijk lemen huisjes en geen gas of water. Sommige huisjes hebben pre-paid elektriciteit. Het water wordt gehaald uit een natuurlijke bron net buiten het dorp. De omgeving is super romantisch. Glooiend woud, zover het oog kan kijken.

Yao en Marlieke gingen naar dit geboortedorp van Yao’s moeder omdat ze een vrijwilligers project zijn begonnen in het dorps-schooltje. Naast de hulp van vrijwilligers willen ze er ook een nieuw schoolgebouwtje (2 lokalen) bouwen. Daarom hadden we John, een aannemer die op de compound woont, meegenomen.

Na een kort gesprek met de erg enthousiaste headmaster van het schooltje over wat voor gebouw hij graag zou willen, vertelde hij dat hij toch eerst met de chief en dorpsoudsten in conclaaf moest voordat hij daar iets zinnigs over kon melden.
Daarom besloten wij (Yao, Marlieke, John en ik) om de bron (die schijnbaar heilig is en magische krachten bezit) te gaan bekijken. Na zo’n 10 minuten door de begroeiing te hebben gebanjerd, horen we stemmen. Het klinkt als een gebed of ritueel zoals je hier in Ghana vaak hoort. Yao wilde direct rechtsomkeert maken omdat hij bang was dat men verre van blij zou reageren als ze gestoord zouden worden in hun gebed. Wij naiefjes zien het kwaad er niet van in en lopen verder. Na een paar minuten komen we een groep verbaasde jonge mannen tegen allen met vlijmscherpe kapmessen. Wij vriendelijk lachen en snel doorlopen.
Na die groep komen we nog een groep tegen en daarna nog 1. Daarna komen we bij de bron. Een klein meertje midden in het woud. Niet erg indrukwekkend, maar best mooi.

Op de terugweg naar het dorp staan de mannen ons op te wachten. Een heethoofd onder hen gaat ontzettend tekeer tegen ons in het Twi en zwaait met zijn kapmes in het rond. John wist te vertalen dat je niet naar de heilige bron mag zonder toestemming van de chief. John en de leider discussiëren wat en het gaat er steeds verhitter aan toe. Gezien we in een dichtbegroeid oerwoud stonden tegenover een klein leger snel oververhit rakende grote negers met kapmessen begon ik hem aardig te knijpen. Op een gegeven moment weet Marlieke de heethoofd te overtuigen dat het niet onze eerste keer bij de bron was (in John en mijn geval niet helemaal waar) en dat de headmaster ons toestemming had gegeven en dat de chief ervan wist (ook niet helemaal waar). Gelukkig kalmeerde de heethoofd hierdoor en liet hij ons passeren. Achteraf bleek dat alle mannen van het dorp gezamenlijk het pad naar de bron aan het bijsnoeien waren. Vandaar de kapmessen.

Even later stonden we met de dorpsoudsten te praten over hun wensen voor het nieuwe gebouwtje en nog even later waren we weer op de terugweg naar Kumasi. De rest had het niet meer over wat er in het woud was gebeurd, maar ik was toch erg opgelucht dat dingen niet uit de hand waren gelopen.


Kids in Kokobin. Op de achtergrond het huidige schoolgebouw (1 dak en een paar stenen).

Tropisch werken

Om half 8 ’s-ochtends ben ik begonnen een houten bankje van Yao af te maken. Yao heeft een mooie houten keukentafel gebouwd, maar had daarna geen zin meer om de 2 bijbehorende bankjes af te maken. Dat leek mij wel een mooie klus. Vooral omdat ik mij stoorde aan het 3 maal daags bij het eten op een smalle losse plank balanceren.
Om 6 uur was ik klaar. Ik vind het moeilijk in te schatten hoeveel liter zweet ik heb gelaten. In ieder geval kon ik vocht uit mijn t-shirt wringen en het bankje zelf zat onder de zweet druppels. Ik merk dat ik het het erg bevredigend vindt om hard te werken en dan iets af te hebben. Misschien moet ik dat in Nederland ook maar eens gaan doen ;-)

Het affe bankje

Lieve mensen,

Bedankt voor de leuke reacties op deze blog. Fijn om wat van jullie te horen.
Ik kreeg van een aantal mensen een e-mail met de vraag "hoe kan ik reageren?".
Onder elk berichtje staat het woord 'reacties'. Daar kun je op klikken om een reactie achter te laten of reacties van anderen te lezen.

Als respons op een aantal reacties:
Zus: Ja, Marlieke voelt zich best. Ze heeft eergisteren weer een echo laten maken en daar was niets op te zien, dus het lijkt er op dat alles gelukkig met een sisser is afgelopen. (Even afkloppen.)

Mario of Luigi?: Vergeet niet dat "een wijs man niet eet waar de olifant schijt".

Leonie: Bedankt voor het kort houden en 'Fifi' is het Ghanese recept voor poedel, niet Fufu. Een begrijpelijke vergissing.

Karen: Het eten is hier prima, maar ik hoop inderdaad wat kilootje er af te zweten (en niet snoepen zal ook vast helpen). De kerk zal hoogstwaarschijnlijk bij die ene keer blijven (hoewel ik denk dat de rest van de compound het daar niet helemaal mee eens zal zijn). En bruin worden helpt niet tegen 'een blanke' zijn. Dat gaat meer over hoe je bent en denkt. Yao zien ze hier (ondanks z'n Ghanese paspoort, 5 jaar verblijf en bruine huid) ook nogsteeds als een 'Obruni'.

Groeten,

Daniel

Even naar de Gamma

De dag begon met Yao die op mijn raam klopte. Hij had een emmer warm water voor me om mee te douchen. Een welkome tractatie om eens niet met steenharde tepels van het koude water te hoeven douchen.

Na het ontbijt zijn Yao en ik naar de houtwerf vertrokken.
Een plek waar ieder die ooit de redenen voor beleveiligingen op zaagtafels uitgelegd heeft gekregen het in de broek doet. Het verbaasde mij echt dat er mensen rond liepen die al hun ledematen nog hadden. Veiligheidsmaatregelen zijn er dus totaal niet (uitgezonderd de regel; probeer niet in de zaag te vallen).

Hoe het werkt; je komt aan op een onverhard terrein die ook als vuilnisbelt (letterlijk) dienst doet. Dan ga je naar een mannetje en bespreekt wat je nodig hebt. Hij laat je wat slechte balken zien, dan zeg je dat je goed spul nodig hebt, en dan krijg je dat te zien. Je bespreekt een prijs en betaalt. Je hebt dan een aantal gigantisch grote, dikke, onbehandelde hardhouten balken. Hierna komt er een mannetje en die gooit met weinig moeite een balk op z'n schouder (in Nederland zou er zeker een heftruck aan te pas komen in verband met de arbo) en brengt de balk naar de andere kant van het terrein waar verschillende bewerkings werkplaatjes zijn. Daar wordt de balk in platen of kleinere balken gezaagd en glad geschaafd. Dat is het onderdeel wat je eigenlijk niet wil zien. Ze gaan er zo ontzettend onveilig om met de machines. Gelukkig heb ik in de 4 uur dat wij er waren (ja, alles duurt lang) geen ongevallen gezien.

Na het bewerken betaal je de zager en draagt het sjouw-mannetje de planken naar je auto (of in het geval van veel Ghanesen je afgehuurde taxi). En dan begint het zelfde dansje opnieuw omdat we meer dan 1 houtsoort wilden kopen.

Het hout is echt heel mooi. Het is alleen nog wel nat (pas gekapt) en moet dus nog een tijdje (een week of 3) drogen voordat ik er wat mee kan maken.

Mijn doel was (voordat ik hier naartoe kwam) om met duurzame materialen te werken. Nu is er veel mooi hardhout te koop hier omdat het hier groeit, maar er wordt amper iets teruggeplant voor de bomen die gekapt worden. De paar multinationals die dat wel doen, verschepen hun keurmerk hout direct naar Europa. Dat hout komt hier dus niet op de markt. Je komt er als kleine ondernemer ook niet tussen om een partijtje te ritselen. Duurzaam gekapt hout is daarom hier gewoon totaal niet te verkrijgen.

Ik hoop nog wel wat producten te kunnen verzinnen met afvalmateriaal, maar over het algemeen heb ik mijn wens om duurzaam wat te doen moeten laten varen. Dan maar focussen op nuttige dingen maken waar het leven van een paar arme kinderen een beetje beter van kan worden. (Ook zeker de moeite waard.)

Een 'balkje' zagen

Het begin van mijn eerste werkweek

In de ochtend hebben we Wendy en Evy weggebracht naar Besease. Een dorpje 25 kilometer buiten Kumasi waar een weeshuis en bijbehorend schooltje staan. Dat wordt hun thuis de komende weken. Gezien de levensomstandigheden die ik tot nu toe in Ghana ben tegengekomen, was ik op het ergste voorbereid. Gelukkig viel het mee. De kinderen hebben kleren (wel maar 1 setje, vaak met gaten) een dak boven hun hoofd en een bed om in te slapen. Het gebouw waar ze in slapen is nog geen 10 jaar oud, maar toch al behoorlijk afgeleefd. De leidster van de school heeft ruzie met de leidster van het weeshuis (beide koppige oude dametjes). De kinderen hebben geen bezit en hebben buiten school om niets te doen. Vandaar dat ze dan maar een beetje vandalisme gaan plegen op hun eigen gebouw. Er wordt totaal niet tegen op getreden door de leiding. Ze worden aan hun lot over gelaten en mogen in alles gewoon hun gang gaan. Wat in mijn ogen daar vooral nodig is is een ferme hand die de kids wat discipline en tevens respect voor spullen bij brengt.
Helaas hebben ze 2 lieve meiden gekregen die de kinderen wel wat broodnodige persoonlijke aandacht kunnen geven, maar niet die ferme hand. Ik ben benieuwd of ze dus echt iets kunnen betekenen voor die kids. We zullen zien.

De middag heb ik besteed aan Yao's werkplaatsje bekijken en een lijst van mogelijke projecten maken. Morgen gaan we waarschijnlijk hout inslaan. En de komende tijd gaan we andere GoodWorkGhana projecten bekijken, zodat ik daar ook kan inschatten wat er nog aan meubels en/of speelgoed ontbreekt.

Yao's werkpaard; de Landrover

Zondag

En het geschiede dat Daniel, zoon van Alan, in de ochtend van de 7e dag het huis van de Heer bezocht. Alwaar hij toegesproken werd in de taal van de Ashanti. In het eeste en het tweede uur vermaakte het gezang, gedans en gebed ondanks dat Daniel niet 1 enkel woord verstond. In het derde uur begon zijn beproeving, wanneer Daniel's intresse en plezier om begon te slaan in verveling. Het vierde uur was het zwaarst, maar Daniel hield vol dank zij zijn geloof. Het geloof dat het laatste uur geslagen was en dat hij weldra zich weer buiten het huis des Heres zou bevinden. Zijn steevaste geloof tijdens deze beproeving zou worden beloond wanneer hij slechts 1 uur later zonnestralen op zijn blanke gelaat voelde. Het blanke gelaat dat er voor zorgde dat hij voor zijn onafwendbare vertek met een deel van het koor gefotografeerd diende te worden. Het vertrek ging gepaard met jonge volgelingen die Daniel volgend uit 'eerbied' voor zijn witte huid. Deze volgeling, niet meer dan hoogstens 9 in jaren, vroegen of ze Daniel mochten bevrienden en Daniel zei dat het goed was. Hierna volgden de volgelingen hem niet meer en dat stemde Daniel tevreden.

Een van de vele geschilderde reclames van Ghana

Een mooie dag

Een mooie dag vandaag. 's-Ochtends vroeg, net na het douchen, meegedaan aan de was doen op de binnenplaats. Het was meer symbolisch, want 1 van de meiden op de compound had al aangboden mijn was te doen tegen een kleine vergoeding. Toch heb ik nog een uurtje zitten soppen in de zon. En daar heb ik een mooie uitslag op mijn armen aan overgehouden. Schijnbaar ben ik overgevoelig voor hun zeep.

Later in de ochtend zijn we met Kwabena (de broer van Adwoa) naar de markt gegaan. De markt (de grootste van west-Afrika) is een gigantische doolhof waar echt alles te koop is, als je maar weet waar je moet zoeken. Als je er doorheen loopt kun je je heel goed voorstellen hoe het er 100 jaar geleden in Nederland aan toe ging. De vleesafdeling in het bijzonder was, eh... interessant. Rij na rij met karkassen en ingewanden waar vrolijk op los gehakt werd door de diverse slagers. Nergens een koelkast, vriezer of ander houdbaarheidsverlengend apparaat te bekennen. Ook geen rvs of makkelijk schoon te houden oppervlak trouwens. Nee, alles werd bereid en gepresenteerd onder een golfplaten dakje in de brandende zon op afgeleefde houten tafeltjes. Het is bijna overbodig te melden dat ik ook daar nieuwe geuren heb ontdekt.

Na de markt hebben we de trotro terug naar de compound genomen om even een broodnodige douche te nemen en onze netste kleren aan te doen, want we waren uitgenodigd voor een bruiloft. De dochter van de oom van Adwoa ging trouwen. We waren gisteren eigenlijk al uitgenodigd voor het familiefeest, maar toen konden we niet. Vandaag dus naar de receptie. Marlieke, ik en Evy stappen de afgehuurde zaal binnen en worden meteen hartelijk ontvangen door de oom. Direct daarna worden we meegetrokken naar voren waar we geacht werden even te dansen. Dat vonden de ruim 200 familieleden en genodigden die zaten te kijken, erg vermakelijk. 3 Houterige obrunis (blanken). Gelukkig mochten we na 2 nummers gaan zitten. Promt kregen we ieder een Guinness Malt en een zakje knabbels in de hand gedrukt. Dan wat toespraken en daarna handjes schudden. We werden als een soort popsterren behandeld. Mensen die met ons op de foto wilden, mensen die mij een hand kwamen geven of even hallo kwamen zeggen. Ik moest van de oom zelfs met zijn dochter en de bruidegom op de foto. Bizar, maar ook wel erg lachen.

Kwabena op de markt

Inburgering

Als onderdeel van mijn inburgeringscursus stond vandaag trommelen op t programma. We zijn met het lokale openbaar vervoer (lees een doorgeroest nissan-busje volgepropt met bankjes), een zogenoemde Trotro, naar het culturele centrum gereden. Daar onder de palmbomen een beetje bjembee-en geleerd. De les werd wel vroegtijdig afgeblazen omdat we moesten schuilen voor de regen. Tja, dat heb je in het regenseizoen. Daarna staand in een volgepropte bus (dit keer een oude italiaanse stadsbus met alle bordjes en stopknoppen nog in het iltaliaans) weer richting het noord-oosten van Kumasi. Het laatste deel moesten we lopen door steegjes, langs een half weggespoelde, onverharde weg. Daar heb ik weer kennis mogen maken met een stel voor mij nieuwe geuren. Niet al die minder florisante geuren waren zoals je zou verwachten, afval en riool. Nee, een van de smerigste geuren was verrassend genoeg vers bereid eten. Yum, yum. Ter compensatie voor het vuil en de bijbehorende stank, zijn de mensen hier echt SUPER vriendelijk en het land zelf is prachtig! Ik val van de ene verbazing in de andere. Ik ben benieuwd wat de morgen gaat brengen...

De grote witte trommelaar

Ghanezen denken 'anders'

Mensen leven hier volgens een heel ander ritme. Ze staan op als de zon op komt (5.30) en gaan slapen als hij onder is. Mensen stressen hier helemaal niet. Marlieke vertelde me dat mensen alleen huilen als er iemand sterft. Voor alle andere tegenslagen en problemen geldt: maak je niet druk! Men leeft in het hier en nu. Daarom plannen mensen niet. Het eten groeit aan elke boom en elke dag is het lekker weer. Morgen is dat waarschijnlijk ook zo en overmorgen ook, dus waarom zou iemand aan een pensioenplan denken?
Dat niet vooruit denken werkt door in alles wat men hier doet. Dat is wel even wennen, want alle oplossingen voor problemen zijn korte termijn oplossingen. Men denkt niet aan het gevolg van de oplossing. Zo hebben Yao en Marlieke Nederlandse graszaden ge-inporteerd voor hun gazon. Probleem: de kippen aten de zaden.
Oplossing: een emmer op z'n kop over de jonge sprietjes zodat de kippen er niet meer bij konden.
Gevolg: de jonge sprietjes kregen geen licht en geen water en stierven! (zucht)

Marlieke voelt zich inmiddels al weer een heel stuk beter en heeft ons vandaag meegenomen naar het oude paleis van de Ashanti-koning (de chief der chiefs van deze regio). Het nieuwe paleis van de huidige koning staat er naast. Best geinig om eens te zien, maar je mag er geen fotoos maken, dus moet je er zelf maar eens langs gaan.

Linksonder; een 'vrolijke' Ghanese oma

Een nog rustiger dagje

Vandaag staat een rustige dag op de compound op de planning. Vanochtend heb ik geleerd hoe Fufu gemaakt wordt. Schil en kook wat yam's (lijkt een beetje op aardappel) en stamp ze daarna in een houten schaal met een dikke stok tot een soort deeg ontstaat (ik wist niet dat er nog een fase in het leven van een aardappel bestond na puree). Daar kleine bollen van maken, in een schaal doen en er wat soep overheen gieten. Het liefst met je handen eten. Let wel; gebruik nooit je linkerhand om te eten, want dat is vies! Je linker gebruik je natuurlijk om je gat af te vegen.

Vanmiddag staat een basiscursus Twi (de lokale taal) op de planning. Gegeven door juf Marlieke die zich gelukkig stukken beter voelt sinds ze thuis is. En vanavond gaan we waarschijnlijk weer een poging filmkijken wagen.

Daniel stampt eens lekker wat fufu

Rustig dagje

Vandaag na het onbijt (brood) weer het centrum van Kumasi in geweest met Yao, Evy en Wendy. Deze keer om een militair museum (lees oud fort van de vroegere Engelse overheersers) te bekijken. Er was weinig interessants te zien, maar dankzij de enthousiaste gids was het toch boeiend. Daarna wat rond gebanjerd door het centrum. Vervolgens weer in de Landrover gestapt om terug te rijden naar de compound voor de lunch (lever, bonen en aardappelen). Net op tijd, zo bleek later, want het weer sloeg om. Tijdens de lunch heb ik dus genoten van mijn eerste topische stortbui. Niet veel kleine druppels zoals in Nederland, maar enkele hele grote dikke druppels die loodrecht uit de hemel vallen. Na een half uur was het weer droog. De rest van de middag ben ik bezig geweest om te proberen deze blog van de grond te krijgen (zoals je ziet, is het uiteindelijk gelukt). 's-Avonds na het eten (pannenkoeken) heb ik mijzelf samen met de halve buurt geinstalleerd voor de beamer van Yao om een dvd-tje te kijken. Net na de begintitel viel de stroom weer eens uit. Voordat ik naar Ghana kwam hoorde ik verhalen dat de stroom structureel 1 dag in de week uit stond, maar tot dus ver is mijn ervaring dat de stroom elke dag minstens 1 keer (soms voor 12 uur aan een stuk) uit valt. Het blijkt minder irritant dan het klinkt. Iedereen heeft overal kaarsen en lantaarns klaar staan. Best knus eigenlijk. De rest van de avond heb ik bij lantaarnlicht gekaart met Yao, Evy en Wendy.

Evy (links), Wendy (achter Evy) en Yao (rechts)

Dagje Kumasi

Vanochtend met Adwoa (Yao`s moeder), haar nicht, Wendy (een vijwilligster die al 4 weken in Kumasi is), Yao en Evy naar de markt geweest. Daar t-shirts gekocht voor Evy, wiens koffer nogsteeds niet aangekomen is.
Verder nog een sim-kaart gekocht en euroos gewisseld. Ik loop nu als een echte patser met een stapel van 100 één cedi biljetten op zak (1 cedi is ongeveer 0,80 euro). Gezien een dagloon gemiddeld 2.5 cedi is, ben ik nog nooit zo rijk geweest.

Daarna een toeristische attractie bekeken. Een soort mythisch zwaard die niet uit de steen waar hij in zit te verwijderen is. Hmmm, koning Arthur?
's-middags bij Yao thuis rond gehangen en gewacht op Marlieke die eindelijk naar huis mocht vliegen. Gezamenlijk gegeten met een blije Marlieke en toen naar bed.

Geldbundel

Toch niet Accra

Geloof het of niet, ik ben in Kumasi. Vanochtend besloot Marlieke dat ze toch maar naar Kumassi wilde vliegen op eigen risico. De anwb was daar tegen en vertelde dat als ze toch ging vliegen er vanaf dat punt geen enkele medische zorg meer zou worden vergoed.
Wat was de oplossing van de anwb?
Naar ziekenhuis nummer 6 om te laten testen of ze wel kan vliegen. Zucht! Dus vanochtend hebben we Marlieke ingechecked bij het millitaire hospitaal. Daar zou ze getest worden en kon ze aan het eind van de middag het vliegtuig naar Kumasi nemen.
Yao, ik en Evy zouden alvast aan de 6 uur durende autoreis beginnen zodat we ongeveer tegelijkertijd aan zouden komen op het vliegveld van Kumasi. Halverwege onze reis kregen we via Yao's mobiel te horen dat Marlieke nog steeds wachtte op de arts en dus haar vlucht moest missen. Zodoende ben ik nu in Kumasi, maar Marlieke niet. Lang leve de Nederlandse burocratie en de Ghanese medische onkunde.

Yao en Marliekes huis is mooi. Ik lig in mijn eentje op een groepsslaapkamer voor vrijwilligers op de compound. Er lagen 2 dode kakkerlakken in de gemeenschappelijke douche, maar verder lijkt het me prima hier. Morgen ga ik de boel eens rustig bekijken.

Een tropische regenbui in de verte

Ghana zit vol verassingen

Het plan:
Naar het ziekenhuis om Marlieke te zien die nog zeker drie dagen daar moest blijven. Daarna langs 't vliegveld om Evys koffer op te halen om vervolgens aan de 6 uur durende reis naar Kumasi te beginnen.

De realiteit:
Naar het ziekenhuis om te horen dat Marlieke uit het ziekenhuis ontslagen is. Ze is beter verklaard, maar kan niet eens lopen door de pijn. De arts wil de anwb geen goedkeuring geven om haar naar Nederland te laten vliegen. Zonder die goedkeuring gaan ze geen noodvlucht boeken. Alle partikuliere vluchten zitten volgeboekt en al zou ze op eigen houtje naar Nederland kunnen gaan, dekt haar verzekering de kosten in Nederland niet omdat de anwb geen goedkeuring heeft gegeven. Bellen met het thuisfront en de anwb dus maar weer. De arts zegt dat Marlieke naar huis mag en best kan vliegen omdat ze last heeft van menstruatiepijnen, maar de anwb zegt dat ze 3 dagen moet wachten om te zien of het over gaat na de menstruatie (wat niet zal zijn, ze heeft de klachten al ruim voor ze ongesteld moest worden) en dus niet mag vliegen. Ze heeft teveel pijn om over de weg naar haar huis in Kumasi te gaan en de verzekering dekt maar 50 euro per dag. Veel te weinig om in Accra een hotel met roomservice te nemen. Met de handen in het haar hebben Yao en Marlieke besloten om dan maar een aftands hotelletje te nemen en zelf voor roomservice te spelen. Het ziet er nu naar uit dat we minstens tot maandag in Accra blijven.

Accra is een rare smerige stad. Door het soms open riool ruikt het er vaak naar open riool. En door afval op straat ruikt het de rest van de tijd naar een vuilnisbelt. De stoepen zitten vol diepe gaten die uit komen in het riool (NIET in vallen dus) en de straten ziten vol gewone gaten, maar dat schrikt de oude barrels van de Accraanse brokkenpiloten niet af. Die scheuren zigzaggend overal omheen. Overal uitkijken dus.
Morgen gaat Yao ons (Evy en ik) wat sights laten zien. Ben benieuwd of dat mijn eerste indruk van Accra-centrum verandert.

Yao in Accra

Een dagje ziekenhuis

Vanochtend opgestaan, gedouched, een kamer voor vanavond geregeld en weer naar het ziekenhuis vertrokken. Daar ging het gebel, geregel en vooral gewacht van de afgelopen twee-en-een-halve week rustig verder. De hele dag in het het ziekenhuis doorgebacht. 's-avonds weer naar 'Wendy's place'. Nog net eten kunnen ritselen (gelukkig kent Yao de kok) en daarna een optreden van de lokale drumacademie meegepikt.


Yao Bij Marlieke's bed (ze is net naar het toilet en wilde niet op de foto)

Gevoelsmatig nogsteeds dag 1

Casablanca Airport heb je snel gezien. 5 winkels en 2 snackstands. Alles in het Arabisch of Frans. Na een lange wacht tussen oude mannen met gerimpelde leren gezichten in witte jurken en peervormige goedlachse vrouwen in witte jurken dan eindelijk het vliegtuig in. Je werd streng gecontroleerd. Niet op wat je bij had, maar meer op hoe je ticket er uit zag. Na 3 “controles″ mijn plek gevonden en opgestegen. Na een ellenlang verhaal in het Arabisch, gevolgd door net zo een in het Frans kwam nog een klein stukje gebrekkig Engels:″Zis is your captain speaking. Welcome to zis nonstop flight to Abidjan.“ Waah?!! Ik moet naar Ghana, niet Ivoorkust!
Na een lichte paniekaanval besloot ik om er maar het beste van te maken, gezien ik toch niet uit kon stappen in de lucht. Gelukkig wist een mede passagier me in handgebaren uit te leggen dat het vliegtuig na Abidjan waarschijnlijk verder zou vliegen naar Accra. Gelukkig had hij gelijk.
Op het vliegveld in Accra moest ik nog een formulier invullen over wat ik kwam doen in Ghana en hoe lang ik dat daar kwam doen. Daarna wat stempels in mijn paspoort gekregen en toen was ik in Ghana. Na de paspoortcontrole me voorgesteld aan Evy, de vrijwilligster, en dan samen onze tassen gaan halen. Heel netjes kwamen onze rugzakken de band afrollen op het moment dat we aankwamen bij de lopende band. Helaas had Evy toen ze vertrok een rugzak EN een koffer bij zich. Nadat ze een kleine berg formulieren ingevuld had vertrokken we met 2 rugzakken en onze handbagage uit het vliegveld. De zon begon op te komen. Yao stond ons gelukkig nogsteeds op te wachten (we hadden al met al een dik uur vertraging opgelopen). Met Yao`s landrover vanuit Accra naar het dorpje Kokrobite gereden waar een hotelkamertje voor ons was gereserveerd. Evy geinstalleerd daar en dan weer anderhalf uur met Yao terug naar Accra gereden om Marlieke op te zoeken die met ernstige buikklachten in het ziekenhuis ligt daar. Wat een crime. Marlieke ligt nu op aanraden van de anwb in ziekenhuis nummer 5. In de 4 eerdere ziekenhuizen konden ze niet ontdekken wat er precies mis is. Nummer 5 (de beste en duurste van het land) blijkt net zo inepte artsen te hebben. Om Marlieke terug naar Nederland te kunnen vliegen moet de nooddienst van de anwb de noodzaak van repatriatie kunnen inzien. Met andere woorden, ze willen eerst weten wat ze heeft voordat ze haar op de eerstvolgende vlucht boeken. Maar dat is nu juist het probleem, ze komen er in Ghana niet achter. Ook werken de Ghanese artsen niet mee. Ze voelen zich niet serieus genomen en denken dat Marlieke hen niet vertrouwd omdat ze naar nederland wil. Erg lastig allemaal.


`s-middags weer naar Kokrobite, net op tijd om nog avondeten te kunnen bestellen. Even gedouched (lees een emmer water uit de put getrokken en over me heen gestort). Rond 6 uur was het plotsklaps donker. Samen met een aantal mensen gegeten en 'n biertje gedronken o.a. bij olielamplicht omdat de stroom uit viel en er geen diesel meer was voor de aggregaat. Daarna erg moe maar met een berg nieuwe ervaringen gaan slapen (wel me eerst van top tot teen ingesmeerd met deet tegen malaria-muggen).

Het strand van Kokrobite

De reis

Ja, beste mensen. Eindelijk is het dan zover. Na een maand hard werken om al mijn opdrachten op tijd af te krijgen, zit ik in t vliegtuig. Voor mijn gevoel slecht voorbereid (ik heb niet eens een reisgids gelezen). Maar toch... Met goede moed en veel zin zit ik in een Boing 737-800 van Royal Air Marroc op weg naar Casablanca. Om mij heen voornamelijk jonge Marrocaanse mannen die naar huis gaan voor de Ramadan die morgen begint. Tijdens het inchecken op Schiphol mocht ik mijn tas op een kar dumpen voor mensen die door vliegen naar Ghana. Daar lag welgeteld 1 andere tas op. Op het adreslabel van de tas stond het adres van Yao en Marlieke. Ik ben dus niet alleen.
Ik denk dat ik de eigenaresse van de tas al wel gespot heb, maar kom daar in Casablanca, waar ik 6 uur moet wachten op mijn aansluitende vlucht, wel achter.

Het vliegveld van Casablanca