Dip-dagje

Ik voel me wat triestig vandaag. Ik weet niet zo goed wat ik met mezelf aan moet. Het is zaterdag, de meiden zijn weer hier en ik heb niet zo’n zin om gezellig te doen. Ik hoorde gisteren dat een zieke oom van mij is overleden. Waarschijnlijk speelt dat mee. Ik heb nergens zin in. Ik voel me een beetje ‘gekortwiekt’. Ik kan hier veel minder makkelijk gaan en staan waar en wanneer ik wil. Ik ben afhankelijk van het chaotische openbaar vervoer. Overal op straat wordt je als blanke nageroepen of wil men een praatje met je maken. Daar heb ik op dit moment weinig zin in. Daarnaast heb ik geen idee waar ik naar toe zou willen gaan. Zucht. Ik ga maar ontbijten met de groep. Waarschijnlijk valt alles wel op zijn plek.

Het is middag. Vanochtend met de meiden verf gaan halen zodat ze komende week het schooltje naast het weeshuis in een nieuw jasje kunnen steken. Daarna ben ik naar de kapper gegaan.
De kapper is een houten keet met daarin 1 stoel en een spiegel. Na met handgebaren duidelijk gemaakt te hebben dat ik toch echt daar was om geknipt te worden, mocht ik wachten. Er waren 2 mensen voor mij. Toen het mijn beurt was mocht ik plaats nemen op de afgeragde oude bureaustoel die dienst deed als kappersstoel en mocht ik kiezen wat voor model ik wilde. De keus was uit 5 plaatjes waarop in mijn ogen allen hetzelfde model kortgeschoren kroeshaar stond. Lukraak maar eentje aangewezen en toen begon het feest. De kapper had geen idee wat hij met mijn westers rechte haar aan moest. Eerst de tondeuse er over om er achter te komen dat er heel weinig af gaat als je met de groeirichting mee scheert. Hij heeft dus mijn haar een beetje gekamd met een tondeuse. Daarna ging hij de randjes bijwerken met een scheermes. Echt met het mesje zelf. Zo’n ouderwetse plat rechthoekig stukje vlijmscherp metaal. Dat ging redelijk (al brandt mijn nek nu al de hele middag van het droog scheren en zijn er aan de achterkant happen uit mijn kapsel). Dan de losse haartjes 'wegborstelen' met een stuk schuimrubber (om het branderige gevoel nog eens aan te dikken denk ik). Voor dit mislukte pispotkapsel waar de kapper ontzettend zijn best op heeft gedaan mocht ik het normale tarief van 6000 cedi afrekenen (60 eurocent). Op weg terug naar de compound werd ik weer eens gevolgd door een groep kinderen waarvan er enkelen in hun beste Engels wisten te roepen: "You look beautifull!" Ik merkte ineens dat mijn slechte humeur was verdwenen!

Zoals elke dag, regende het vandaag ook even (filmpje).