Kakum

Om 8.00 gaat Kakum National Park open. Een beschermd stuk regenwoud, waar onder andere olifanten en apen wonen. Om een (zeer geringe) kans te hebben om wat grote dieren te spotten moet je er echt om 8.00 zijn.
Om 6.00 ging daarom de wekker. Normaal ben ik dan toch al wakker en vandaag was dat niet anders. Jacqueline daarentegen sliep door de wekker heen. Na te hebben gedouched en Jacq te hebben gewekt, vertrokken we rond 7.30. Onderweg naar de trotro standplaats (een half uurtje lopen) hebben we een vers brood en een fles water gekocht als ontbijt. Trotro's vertrekken overigens pas van hun standplaats als ze vol met passagiers zitten. Bij deze gebeurde dat pas na dik een half uur. Dat betekende dus een half uur wachten in een oven op wielen (naast de trotro wachten is absoluut niet mogelijk volgens de bestuurder).
Enfin, rond 9.15 stapten we het park binnen. Natuurlijk geen zoogdier meer te bekennen, maar wel allerlei insecten, vogels, planten en bomen. Ook hebben we 200 meter afgelegd over een touwbrug, 65 meter hoog tussen bomen gespannen. Erg mooi.
Na de 'canopy walk' ging ons tourgroepje ("Nee, los door t woud lopen kan absoluut niet. Je moet met de gids en zijn groep mee.") bestaand uit 3 Belgen en een Engelsman nog een hike doen met onze gids. Jacq en ik moesten het pad maar volgen, dan kwamen we wel bij de uitgang van het park (“...alleen door het woud lopen is ineens ongevaarlijk geworden?″). Het pad terug naar de entree van het park aflopen duurde ongeveer een half uur. Onderweg hebben we foto’s gemaakt van vlinders, bomen, bamboe, rupsen, libelles en ander flora en fauna. Ook allemaal erg mooi. Iets minder vond ik dat een bijna 2 meter lange, gifgroene boomslang (achteraf opgezocht) ook het pad wilde gebruiken, en hij was er eerder dan wij en had er daarom ook meer recht op. Gelukkig besloot hij dat wij wel even zijn deel van het pad mochten gebruiken omdat hij toch een eindje verderop een mals vogeltje op de grond zag zitten (ik wist niet dat slangen zo snel zijn. In de dierentuin liggen ze altijd maar een beetje sloom te liggen). Na deze korte confrontatie waren we natuurlijk heel snel bij de uitgang.
Op de terugweg naar Cape Coast hebben we gelunched bij Hans Cottage Botel. Een hut op palen midden in een meertje waar krokodillen in leven. Ik voelde me daar een stuk veiliger dan een paar uur eerder op het paadje in het woud. Oh ja, Abdul de hustler heeft me vandaag al een sms-je gestuurd. Wordt vervolgd...

Jacqueline doet de 'canopy walk'

Cape Coast

In de ochtend heb ik ge-bodyboard (op een klein stuk schuim proberen, soort van te surfen). Daarna ontbeten en daarna een taxi naar de volgende beach resort genomen. Deze keer 'Oasis beach resort'. Een backpacker paradijsje centraal gelegen in Cape Coast, maar toch aan het strand. Schijnbaar is het in het weekend 'the place to be'. Met andere woorden waarschijnlijk een obruni disco.'s-Middags hebben we het naast de resort gelegen Cape Coast castle bekeken. Een oud fort die gebruikt werd voor slavenhandel. Een erg nare, maar ook mooie plek (een groot wit geschilderd stenen gebouw op een prachtig wit strand, met vreselijke mega cellen in de kelder). De avond hebben we doorgebracht in het gezelschap van een groepje hustlers. Ze hebben mij mijn telefoonnummer (mijn Ghanese), e-mailadres (mijn hotmail adres) en een drankje ontfutseld en Jacqueline een kettinkje laten kopen voor een toeristenprijs. Erg sophisticated (en vermakelijk) hoe ze het allemaal deden. Ik denk dat we nog niet het laatste van ze gehoord hebben. We zullen zien.

Cape Coast castle

Anomabo beach

Door heel Ghana wordt je om 6.00 gewekt door het 'swoosh, swoosh' van de rieten handvegers die het erf schoon maken. Dit was vandaag niet anders. Na het ontbijt hebben Jacqueline en ik ons boeltje gepakt en zijn naar de opstapplek voor de trotro gelopen. Omdat in geen velden of wegen een trotro in zicht was, hebben we maar een taxi genomen naar het dichtstbijzijnde trotro knooppunt, net buiten Accra. Daar hebben we, dankzij wat hulp van de taxichauffeur, al snel de trotro gevonden die ons bij onze volgende bestemming af zou kunnen zetten. Namelijk het Anomabo beach resort. Een super idyllisch (lees luxe) resort met een prachtig, wit privé strand met palmbomen. Daar aangekomen bleken er amper gasten te zijn, dus voelt het strand ook echt als ons privé strand. In de middag zijn we via het strand (die voorbij het resort als openbaar toilet en vuilnisbelt wordt gebruikt) naar het nabij gelegen dorp gelopen. Ik weet niet wat er in het verleden gebeurd is met blanke toeristen daar, maar men was verre van blij ons te zien. De ouderen keken ons pissig na en de kleinsten kwamen naar ons toe met de zin: 'Obruni. Cash, cash!'. Jacqueline werd er heel erg ongemakkelijk van. We hebben dus, als echte toeristen, snel wat kiekjes gemaakt en zijn daarna vlug weer terug naar het schone, ommuurde, gepatrouilleerde, veilige resort gelopen. Maar na het arme visserdorpje gezien te hebben, voelde het resort ineens een stuk minder plezierig aan.

Ondergaande zon op Anomabo beach

Kokrobite

Na amper geslapen te hebben (mijn keus was of de airco aan en niet kunnen slapen van de herrie, of de airco uit en niet kunnen slapen van de warmte) stond de taxi netjes om 3.00 te wachten, zoals afgesproken. De chauffeur was een geschikte vent die een normale prijs (ipv. een wittemans prijs) vroeg voor zijn ritjes. Tijdens de rit naar het vliegveld bleek dat hij in het dorpje Kokrobite (25 km buiten Accra, aan de Atlantische oceaan) woonde, waar wij naartoe wilden voor onze 1e nacht. Gezien hij aan het eind van z'n dienst was, maakte hij een mooi prijsje. Jacq kwam om 4.00 de aankomsthal uit lopen en van daar uit zijn we naar de eerste rotonde net buiten het vliegveld terrein gelopen. Daar stond onze chauffeur te doen alsof hij autopech had. Dit omdat als de andere chauffeurs hem als niet-airport-taxi ons op zouden zien pikken, ze hem klem zouden rijden en in elkaar zouden slaan. Rond 5.00 kwamen we aan op de meest relaxte resort van Ghana: Big Milly's backyard. Een tussen de palmbomen gelegen opvang plek voor rasta's. Echt lachen! Het was natuurlijk geen probleem dat we er zo vroeg, onaangekondigd aan kwamen. De rest van de dag hebben we lekker ge-chilled op 't strand.

Jacqueline in d'r nieuwe Afrikaanse rok op 't strand

Naar Accra

Met vijf vrijwilligers een taxi naar het centrum gedeeld om vervolgens te voet het busstation te gaan zoeken. Daar kwam ik rond half 10 aan, ruim op tijd voor de bus van 10 uur dacht ik. Een kaartje kopen voor mijzelf en daarna een voor mijn tas duurde ongeveer drie kwartier, dus bleek ik mooi op tijd voor de bus van 11 uur. De bus van 11 uur vertrok stipt om 11 over 12. Maar goed, eindelijk was ik onderweg.
Tijdens de bijna 7 uur durend rit van Kumasi naar Accra zag ik regenwoud, kleine dorpjes, aasgieren boven de weg en gekantelde vrachtwagens en busjes naast de weg (eerlijk is eerlijk, de meesten stonden gewoon met panne langs de weg, een aantal lagen in de berm en slechts een enkeling lag echt op zijn dak). De natuur van Ghana is echt prachtig. Palmbomen, groen en heuvels. In Accra aangekomen heb ik op de gok een taxi naar een hotel genomen. Mijn beltegoed was op, dus kon ik niet vantevoren even bellen of er een kamer vrij was. Gelukkig was er een redelijk schone kamer met airco (die klonk als een opstijgend vliegtuig) vrij voor een OK prijs. Na het inchecken en een taxi voor vannacht geregeld te hebben (Jacqueline komt om 03.35 op het vliegveld aan), ben ik in een lokaal restaurantje wat gaan eten en een heerlijk koud biertje gaan drinken. Daarna vroeg naar bed.

De bus. Er lekte wel vanalles uit, maar hij reed

Evalueren

Ik heb vandaag mijn tas ingepakt en ik ben na gegaan wat ik nou eigenlijk gepresteerd heb de afgelopen tijd. Fysiek het volgende:*5 handgrepen op de keukenkastjes geplaatst.*stopcontact keuken Yao en Marlieke teruggeschroefd met nieuwe schroeven.*vrijwilligerstoilet gefixed (spoelt weer door).*spiegel gehangen op t vrijwilligerstoilet. *2 bankjes afgemaakt voor bij de ontbijttafel.*fiets van Yao in elkaar gezet en gerepareerd.*oprit voor de compound makkelijker begaanbaar voor auto’s gemaakt samen met Yao.*houten lockers ontworpen voor het weeshuis in Besease.*stellingkast gebouwd.*2 nieuwe fietsen in elkaar gezet en afgesteld (voor zover dat ging).*on/off op lichtknop vrijwilligerstoilet gezet. Zodat als de stroom uit valt, je weet of ie aan of uit is.*een schuifslot op het vrijwilligerstoilet geplaatst.*de logeerkamer uitgemest/bewoonbaar gemaakt.*een onderkleed tegen vocht voor het kleed in de logeerkamer gesneden.*een deurmat voor de logeerkamer gemaakt (van autovloerbedekking).*een stuk van het pad in de tuin uitgeschept.*een hele grote kledingkast gemaakt voor de logeerkamer.*tekeningen/ontwerp gemaakt voor een nieuw schoolgebouwtje in Kokobeng.*een prototype solar boiler gemaakt.*technisch tekening gemaakt van een metalen voetbalgoal.*2 ronde schommels gemaakt en geplaatst.*1 reguliere schommel gemaakt en geplaatst.*metalen voetbalgoal herontworpen en nieuwe technisch tekening van gemaakt.*hobbelpaard ontworpen en meerdere malen herontworpen.*bucksaw-chair ontworpen en prototype gebouwd.*hobbelpaard gebouwd.*voetbalgoal opnieuw herontworpen.*bed vrijwilligsters gefixed in Kokobeng.*lekkend raam, kamer vrijwilligsters Kokobeng, verholpen.*2 'obruni' T-shirts gemaakt.*1 'akwaaba' T-shirt gemaakt.*2 paar ski's voor elk 5 personen gemaakt (voor de sportdag) deels samen met Yao.*touwtrekktouw 'midden' geknoopt.*20 gele GWG T-shirts gemaakt/bedrukt.*1 'bibini' T-shirt gemaakt.*1 extra 'obruni' T-shirt gemaakt.*meegeholpen op de sportdag.

Ik vind het jammer dat mijn oorspronkelijke plan om ook nog fair trade producten te laten produceren hier niet is gelukt. Het blijkt dat de mogelijkheden van werkplaatsen, niveau van vakmanschap en estethiek van de bevolking verkennen, iets meer tijd vergde dan ik (deze keer) tot mijn besteding had. Nu ik beter weet hoe de vork in de steel zit, kan ik mij bij een eventuele volgende keer beter voorbereiden, zodat ik wat sneller resultaat kan bereiken. Maar goed, dit ene punt terzijde heb ik een leerzame, waardevolle en vooral mooie tijd gehad bij Yao en Marlieke. Bij deze: Bedankt!

Marlieke, Daniel en Yao

Bijkomen

Vandaag heb ik eindelijk tijd gemaakt om mijn Ghana reisgids door te lezen. Ik ben er nu achter wat ik allemaal nog had kunnen bekijken hier in de buurt. Verder heb ik een route door Ghana uitgestippeld voor komende week.

Nog een kiekje van de sportdag

De sportdag

De sportdag was een daverend succes. 's-Ochtends voor de onderbouw en 's-middags voor de bovenbouw van de school in Kokobeng de spellen gehouden. Er was zaklopen, blikgooien, touwtrekken, eierlopen (met pingpong ballen en een lepel), kegelen (met een voetbal en met zand gevulde waterflessen), ski-lopen, spijkerpoepen en natuurlijk 'mijn' penalty schieten. Oer-Hollandse spellen dus waar deze Ghanese kinderen (over het algemeen) nog nooit van gehoord hadden, laat staan gespeeld hadden. Maar ze vonden het fantastisch! Iedereen had de spellen snel door en de kids werden al snel erg competitief. Aan het eind van de spellen kregen alle deelnemers een pakje sap, een pakje koekjes en mochten ze een prijs uitzoeken uit Kim's spullen van Stationary Team. Het team dat als eerste eindigde mocht als eerste kiezen.'s-Avonds zijn we met alle vrijwilligers gaan uiteten om de dag goed af te sluiten. Dat was op z'n Ghanees (verkeerde gerechten, lauw eten en per 2 bordjes tegelijk geserveerd), maar het eten zelf was goed te eten en het gezelschap erg gezellig. Al met al een erg geslaagde dag dus en een mooie afsluiting van twee en een halve maand vrijwilligers werk.

Veel kinderen hadden het liefst een pen

Dag allemaal,

Wederom allemaal bedankt voor jullie reacties. Het is erg fijn om te merken dat jullie me (nog) niet vergeten zijn.
Morgen is de sportdag, zaterdag en zondag ga ik me voorbereiden en mijn tas inpakken. Maandag trek ik het land in, het avontuur tegemoet.
Ik weet dus niet wanneer ik weer nieuwe berichten op de blog kan zetten. Ik probeer zondagavond een plekje achter de laptop te bemachtigen (niet makkelijk met 8 vrijwilligers die allen hetzelfde willen) om jullie te laten weten hoe de sportdag en de nasleep daarvan verliep.
Daarna zal het een dikke week stil zijn op mijn blog.
Maandag 3 december aan het eind van de dag ben ik waarschijnlijk weer in Kumasi. Dus hopelijk lees je ergens op 4 december weer mijn meest recente avonturen.
Liefs Daniel

Sportdag voorbereidingen

Vandaag ben ik druk met voorbereidingen voor de sportdag bezig geweest. Ik heb 2 setjes ski's gemaakt waar elk 5 man op kan, een touwtrektouw geknoopt en 20 T-shirts bedrukt voor de vrijwilligers en helpende docenten.

Ski-en in Afrika?

Weer een hele dag geshopped

Het zit er bijna op. Vrijdag de grote sportdag (we verwachten 184 kinderen) en dan ben ik klaar met mijn vrijwilligers werk. Maandag ga ik naar Accra om Jacqueline op te halen. Dan gaan we samen een week rondtrekken om vervolgens weer hier in Kumasi terug te komen om met alle vrijwilligers sinterklaas te vieren (we hebben al lootjes getrokken voor de surprises). In Kumasi blijven we een paar dagen en dan weer naar Accra om het vliegtuig naar Cassablanca (Marokko) te nemen. Daar blijven we een dagje en dan door naar schiphol. Hoewel ik het nog steeds erg goed naar mijn zin heb, merk ik dat naarmate het eind van mijn verblijf nadert, ik ook steeds meer zin heb om weer naar huis te gaan en iedereen weer te zien (al zie ik wel tegen de kou op). Maar goed, eerst de sportdag (ik ben vandaag samen met Yao de hele stad afgeweest om allerlei materialen en benodigdheden er voor te kopen) en dan lekker 2 weken vakantie.

Honger? Ga naast het bord staan en bel het nummer. Laat de telefoon 1x over gaan en hang dan weer op (dat heet 'flashing'). Vervolgens wachten tot er iemand komt die of eten bij heeft of je vraagt wat je wil eten? Nee, ik heb het nog niet uitgeprobeerd

T-shirts

Ik heb vandaag T-shirts gemaakt. 1 'Akwaaba' T-shirt voor Yao (met het GWG logo op de mouwen) voor als hij nieuwe vrijwilligers op gaat halen. 'Akwaaba' betekent 'welkom' in het Twi. Het idee er achter is dat zo'n T-shirt leuker en handiger is om mee op het vliegveld te staan dan een bord. Ook heb ik 2 T-shirts met 'Obruni' er op gemaakt (betekent 'witte man' in het Twi). Dit omdat ik benieuwd ben hoe mensen hier er op zullen reageren. Verder heb ik ook 1 van de 4 ski’s voor de sportdag van vrijdag afgemaakt.

Akwaaba en Obruni

De laatste schommel

Vandaag ben ik met de trotro naar Agona gegaan met Pieter en Ilse. Dat is zo’n anderhalf uur heen met de trotro en zo’n 2 uur terug. Het verschil zit hem in verkeersopstoppingen en passagiers die in en uit willen.
In Agona heb ik mijn laatste schijf-schommel opgehangen. Dat ging een stuk minder makkelijk dan in Kokobeng. Eerst en half uurtje op het dak van de schoolbus gestaan en tevergeefs geprobeerd het touw over de juiste tak te werpen. Daarna kwam een tuinman aanbieden in de boom te klimmen voor ons. “Nou graag” was natuurlijk het respons. De reden dat ik zelf niet meteen de boom ingeklommen ben was dat de bast krioelde van de termieten. Ik ga er van uit dat de tuinman dit ook wel wist en tijdens het klimmen kon je niet echt aan hem merken dat hij last van de kleine insecten had. Toch dacht ik bij mezelf “liever hij dan ik”.
Uiteindelijk hing de schommel aan de boom, op de heuvel, naast de school, midden in het regenwoud. Een superidillische plek waar onderstaande foto amper recht aan doet.

Als je goed kijkt zie je een blauwgeschilderde houten schijf aan een dik blauw touw hangen, ergens links van de stam

Teleurstelling

Ik wil al zolang als ik in Ghana ben een voetbalwedstrijd bezoeken. Op een of andere reden lukt dat steeds niet. Ik had eigenlijk alle hoop op toeschouwer zijn opgegeven, hoor ik gisteravond dat ik vandaag naar Ghana-Togo kon in het pas gerenoveerde stadion in Kumasi. Te gek! Helemaal blij en vol verwachting opgestaan vanochtend. Wel heb ik in mijn achterhoofd proberen te houden: “ik hoop dat het door gaat, maar reken er niet op″. Dit om teleurstelling te voorkomen. Maar gedurende het ontbijt sloeg het ‘hopen’ toch om in ‘rekenen op’. Het was dus best een klap toen ik later op de ochtend hoorde dat de wedstrijd toch niet in Kumasi gespeeld werd, maar in Accra (6 uur rijden van Kumasi).
Het is hier in Ghana de normaalste zaak van de wereld als afspraken niet door gaan of veranderen. Men begrijpt dan ook niet dat ik erg teleurgesteld ben (“Dan ga je toch volgende week″ krijg ik dan te horen. Het maakt schijnbaar niet uit dat er volgende week geen wedstrijd is). De enige manier die ik gevonden heb om niet teleurgesteld te worden is om niets heel graag te willen en zeker niet binnen een bepaald tijdsbestek te willen. Als je een beetje onverschillig bent komt alles meestal wel voor elkaar.
Het grootste gedeelte van de dag heb ik me met mijn koptelefoon op teruggetrokken in de werkplaats. Daar heb ik in mezelf mokkend (vooral omdat ik zo stom was me te laten verleiden tot iets graag willen) aan het hobbelpaard gewerkt. Aan het eind van de middag was mijn slechte humeur gezakt en het hobbelpaard af. De kinderen op de compound hadden er meteen veel plezier mee. Niet iets wat ik heel graag wilde, laat staan binnen een bepaald tijdsbestek en dus kwam het goed en zorgde het voor een tevreden glimlach op het gezicht van deze baardmans. Mij aanpassen aan Ghana blijft soms moeilijk.

Ok, ok, Akosie (de kleine in het neon geel) vond het nog wat eng

'Lekker' Markten

In de ochtend ben ik met de introductieweek mee naar de centrale mega markt geweest (je weet wel, de grootste doolhof van west Afrika). Om touw voor de laatste schommel (die voor het schooltje in Agona) te halen. De schommels in Kokobeng zijn zo'n succes (ze worden van 's-ochtens 7 tot 's-avonds 7 non-stop door kinderen gebruikt en na 7-en door volwassenen) dat het touw na 1 week al bijna doorgesleten is. Ik heb daarom voor Agona een nog dikker touw gekocht (ongeveer 2 centimeter dik) in de hoop dat dat langer mee gaat. We zullen zien. Ik ga komende week dikke kettingen proberen te vinden om het touw van de schommels in Kokobeng mee te vervangen. Deze zaterdagmiddag heb ik voornamelijk aan het bijkomen van de ochtend besteed. Het avondeten was erg gezellig met 10 man aan 1 lange tafel. Tijdens het natafelen is er het een en ander voor de sport/spellendag van vrijdag besproken (wie doet welke spellen, wat moet er nog aangeschaft worden en wie regelt er welke onderdelen). Ik heb het spel 'penalties schieten' toebedeeld gekregen (of eerlijker is te zeggen 'mezelf toebedeeld'). Ik ben alleen wel bang dat dat betekent de hele ochtend keepertje spelen in de brandende zon. Met andere woorden: 'vrijwillig ' verbrand worden dus. Ik beloof mij in ieder geval goed in te smeren en het spijt mij dat ik 'spiegel' met de zon terwijl jullie in Nederland kou leiden.

Rechtsachter begint de markt

Wegwerkzaamheden

's-Ochtends de stempels opgehaald. Ze waren, zoals afgesproken, gisteren al klaar en zagen er best OK uit. En aangename verassing!
's-Middags 2 uur met Rob aan de (skyp-) telefoon gehangen en uiteindelijk begonnen aan het hobbelpaardje.

Men is (al 16 jaar!) bezig de weg voor de compound te verharden. Vandaag heeft een grote shovel de waterleiding en de telefoonkabel kapot getrokken. Daarna komt er een werkploeg om de boel te repareren. Op z’n Ghanees betekent dat; 1 iemand doet iets en de rest staat er omheen en geeft ‘af en toe’ aanwijzingen

Goaltje wederom geschrapt

De technisch tekening van het goaltje afgemaakt en er mee naar een lasser geweest. Het goaltje blijkt nog steeds te duur te zijn. Op zich is het wel betaalbaar (en 10 keer goedkoper dan in Nederland), maar voor datzelfde geld kun je veel ander goeds doen. Bijvoorbeeld een heel klaslokaal bouwen of eten voor alle kinderen voor een half jaar financieren of iets anders veel noodzakelijkers dan een voetbalgoal/klimrek doneren. Ik vind het wel erg jammer dat het project nu dus weer stil ligt. Dat betekent in feite dat ik geen goals ga achterlaten in Ghana. Want binnen een week heb ik geen spotgoedkoop alternatief verzonnen en uitgevoerd. Jammer dus. In de middag ben ik een portret gaan ophalen die ik vorige week bij een mannetje langs de weg had besteld. Daar werd ik een stuk vrolijker van.

“Wofa Daniel, Wofa Daniel” riepen de kids toen ze het zagen, dus ze vinden het hier WEL op mij lijken

Lamgeslagen

Ik kwam maar niet op gang. Mijn bedoeling was om een nieuwe tekening van het voetbalgoal te maken en daarna aan het hobbelpaard te beginnen. In plaats daarvan heb ik wat ge-internet, de afwas gedaan, het huis gezogen (stof welteverstaan. Alhoewel… eigenlijk voornamelijk dode insecten). En uiteindelijk aan de technische tekening van het goaltje begonnen. Niet veel daarna kwamen Yao en Marlieke terug uit Accra met Jante en Thirza. Nieuwe vrijwilligsters. Lijken me leuke meiden. Yao en Marlieke meldden dan Rogier en Marieke ook kwamen eten. Dat is een gezellige avond met z'n 7-en geworden. En daarom is de tekening nog niet af.

Dit soort borden zie je veel, maar wordt heel weinig gelezen

De stempelmaker

Vandaag heb ik mijn visum opgehaald. Dat ging niet heel snel, maar was een stuk pijnlozer dan ik had verwacht. Binnen een half uur stond ik al weer buiten met mijn paspoort en een visum die ook echt geldig is voor de rest van mijn verblijf. Blij ben ik toen naar het nabijgelegen parkje gelopen waar een stempelmaker onder een boom zat. Na drie kwartier wachten, mocht ik mijn bestelling plaatsen. 17 stempels om de scorekaarten af te stempelen op de sportdag. Nog een half uurtje wachten tot hij klaar was met waar hij mee bezig was en toen zou hij een bonnetje voor me maken en zou ik hem een aanbetaling doen. Op dat moment kreeg hij het in zijn hoofd om een voorbeeld stempel te maken, zodat ik kon kijken of ik het goed vond zo. Ik bereidde me voor op nog een lange wacht, maar 5 minuten later had hij een prima handgesneden stempel gemaakt om me te tonen.
Donderdag zou ik ze allemaal op kunnen halen. Wederom ben ik erg benieuwd.

Het kantoor van de stempelmaker

Kokobeng

Yao en Marlieke zijn dik 2 dagen naar Accra. Ik heb het rijk voor mijzelf alleen. Ik heb gekozen om met Wendy en Linda mee naar Kokobeng te gaan vandaag om wat dingetjes in hun kamer te fiksen (een kapot bed en een lekkend raam). Maar vooral om de bouwplek voor het schooltje te inspecteren en om 2 schommels op te hangen. Men is druk bezig met oerwoud kappen en cementen bouwblokken maken zodat binnenkort met de fundering begonnen kan worden voor het schoolgebouwtje. De kinderen waren schijnbaar erg blij met de schommels. 's-Middags een biertje gedronken met de gastheer van de meiden om vervolgens een overvolle trotro in te stappen. Onderweg moest er gestopt worden om 6 megazakken mais in te laden (er moest zelfs iemand uitstappen om plaats te maken). Na die zakken ergens in Kumasi afgeleverd te hebben, reden we naar het centrum. Daar heb ik in het volunteers restaurant gegeten. Leuk om gezien te hebben, een tent vol met 'obruni's', maar ik hoef er niet meer terug. Thuis aangekomen heb ik nog een tijdje met de tieners van de compound voor op de stoep gehangen. Echt lachen. Voelde me zelf even weer 16. Daarna lekker slapen na een lange, vermoeiende, maar hele leuke dag.

Schommelen

Fair trade

Twee schommels afgemaakt om morgen in Kokobeng te hangen en aan het stoeltje gewerkt. Hij blijft schragen (wiebelen). Het idee achter het stoeltje (en achter het hobbelpaard) is dat ze hier gemaakt en in het westen als fair trade producten verkocht zouden kunnen worden. Maar eerst moet ik natuurlijk zorgen dat ik veilige, stabiele, makkelijk te produceren prototypes heb die ze hier kunnen reproduceren.

Het stoeltje

Pak af!!!

Weer eens uitgeslapen (zoals bijna elke dag tegenwoordig). Boodschappen doen, naar de houthandel om het bestelde hout voor de hobbelpaarden te halen. Was nog niet gezaagd. Anderhalf uur later met de helft van het benodigde hout de werf verlaten. De rest van de dag Bezig geweest met het prototype mahoniehouten campingstoel prototype. Om een uur of 5 kwam Yao de kamer binnenstormen met de melding dat we weer naar de pakkenmaker moesten. Daar aangekomen was het steegje naar de trap die naar het naaiateliertje leidde net nieuw gecementeerd (als dat een woord is). Onbegaanbaar dus. Via een labyrint van andere steegjes, trapjes en nisjes via de achterzijde toch het ateliertje weten te bereiken. Wonder boven wonder hadden ze alle aanpassingen van gisteren al uitgevoerd. Mijn broek bleek iets te nauw, maar dat heeft de 'tailor' meteen aangepast. Daarna zijn Yao en ik, inclusief pak, vertrokken. De pakken moeten nog wel in vorm geperst worden (dat deden ze daar niet), maar verder helemaal af! Ik kan niet zeggen dat het echt heel goed of netjes gemaakt is, of dat het goed past, maar het was wel een mooie ervaring en wat wil je voor ongeveer 50 euro? Nu nog een plek vinden om ze te laten persen en daarna een reden vinden om ze te dragen.

Daniel in z'n ongeperste linnen maatpak

Stoelprototype

Het gisteren bestelde hout voor het hobbelpaard was toch niet klaar vandaag (hoe lang kan 2 planken schaven duren?). Dus in plaats van aan een hobbelpaard te werken, ben ik maar een stoelprototype gaan maken van hout dat we nog hadden liggen. Aan het eind van de dag zouden we onze pakken op gaan halen. Ik kon een broek passen, maar die was veel te groot en het jasje past ook nog steeds niet helemaal lekker. Morgen zou de boel aangepast zijn (yeah, right). Daarna zijn we gaan uiteten. Bij onze eerste keus restaurant was het eten op (!), daarom maar lekker bij keus 2 gegeten. Ook erg goed te doen.

Het stoeltje bestaat uit losse onderdelen die in elkaar geklemd worden
als je gaat zitten (ik plaats nog wel een foto als hij af is)

Een gek dagje

De halve dag bezig geweest met het hobbelpaard. Elke keer dat ik dacht dat ik er met de plannen was en met de bouw kon beginnen, bleek er weer een detail niet sterk genoeg. Uiteindelijk samen met Yao besloten om er toch nieuw hout voor te gaan halen. Tijdens die trip zijn we eerst tuinmeubels gaan bestellen en onze pakken gaan ophalen. De jasjes waren nog niet af en de broek nog nergens te bekennen. Bij de houtzagerij was er geen stroom, dus moesten we morgen maar terug komen voor onze houtbestelling. Na een hele dag bezig te zijn geweest, geen enkel resultaat hebben aan het eind. Gek.

Bij de uitgang van een ziekenhuis; "Good bye, stay healthy"

Avondje niet integreren

Gistermiddag kwam de bouwkundig tekenaar de blauwdrukken afgeven. Daar blijkt van alles mee mis te zijn. Er klopt echt geen hout van wat hij getekend heeft. En dat terwijl ik het toch echt behoorlijk goed voorgekauwd had in mijn tekening. Sao is vandaag bijna de hele ochtend met een rode pen bezig geweest om fouten en aanpassingen in te tekenen.
Ik ben de ochtend bezig geweest met de schommels (heb er 1 af en 2 in een eerste laag verf staan). In de middag ben ik een idee waar ik al een tijd mee rond loop voor een hobbelpaard gaan uitwerken. Schetsen en kartonnen modelletjes knutselen dus. 's-Avonds zijn we gaan eten bij Rogier en Marieke. Hij is hier voor minstens een jaar als projectleider bij een drinkwaterproject. Zij (z’n vriendin) is hem 2 weken aan het opzoeken. Weer lekker gegeten en een gezellige avond gehad. Ik snap nu wel beter waarom buitenlanders in Nederland bij landgenoten in de buurt gaan wonen. Het is erg fijn om soms met mensen die je snappen te kunnen ouwehoeren in je eigen taal. Ik besef nu beter dat integratie van 2 kanten moet komen en dat dat is wat er in Nederland mis gaat. De meeste Nederlanders staan niet meer open voor nieuwe mensen en zijn al helemaal niet verwelkomend of gastvrij. Eerder angstig of argwanend.

Marlieke en Marieke

Dag allemaal. Wederom bedankt voor al jullie lieve reacties de afgelopen tijd! Als antwoord op sommige vragen het volgende:

* Nanneke: De vrouw trekt niet op de compound van de man in, na het trouwen. Het is nogal gecompliceerd. Traditioneel blijf de vrouw bij haar moeder wonen. De man, die van oudsher meerdere vrouwen heeft, is soms bij haar en soms bij een ander. Maar hij zorgt/betaalt voornamelijk voor de kinderen van zijn zus. Daarvan weet hij namelijk zeker dat het familie is. Van de kinderen die hij met z'n vrouw heeft weet hij dat natuurlijk niet 100% zeker. Bloedband is dus het aller belangrijkste hier. En ooms zijn dus de hoeksteen van een familie. Tegenwoordig is alles wat minder traditioneel. Als een man geld heeft, bouwt hij een huis en daar trekt hij met z'n nieuwe vrouw in. Arme mensen moeten maar kijken waar er woonplaats is. Meestal trekken jong getrouwden bij familie in.
Dat meisjes (en jongens) vaak geen opleiding krijgen is, naast dat het duur is, omdat ze moeten werken op het land.

*Wendy (Obrnui de 1ste): Jammer dat niemand Pringels-met-aardbeienijs wil proberen (ligt toch echt aan de naam, niet de smaak). Ik heb Yao ook proberen overtuigen van het nut van Gluh-bier (warm bier, evt met kruiden) als het koud is, maar daar zag hij ook niets in. Misschien heb je in Frankrijk daar meer succes mee?

*Nils: helaas kan ik niet met mijn sik het sinterklaaspak in op schiphol. Ik vier namelijk sinterklaas (en jouw verjaardag) hier tussen de zwarte pieten (ik kom 12 december terug).

*Alan: Ik heb nog geen grote wilde dieren gezien. Alleen gekko's, geiten, honden, katten, schapen, koeien, salamanders en allerlei soorten vreemde insecten. De grote wildparken liggen in het noorden en zijn moeilijk bereikbaar ivm. overstromingen. Zelfs als je er zou kunnen komen zie je waarschijnlijk niet veel grote dieren omdat ze overal te drinken hebben en zich dus verstopt houden. Plus ik zit voornamelijk in een stad. Daar zijn niet veel wilde dieren. Wie weet zie ik wel wat als ik met Jacq ga reizen.

*Kim: Ik ga proberen een sportdag te organiseren met jouw spullen als prijzen. Staat gepland op 23 november.

*Chris: Zo'n onderzoek... meten ze dan zowel slap als stijf?

*Rob: de ambtenarij is in je bloed gaan zitten!

*Verder: welkom nieuwe reageerders: Nienke, Jan en Truus

Tot de volgende keer. X

Visum verlengen

Vandaag was de dag dat ik me zou storten in de Ghanese bureaucratie in de hoop mijn visum te kunnen verlengen voor 1 maand (vanuit Nederland was een visum voor slechts 60 dagen te regelen). Met een tas vol kopieën van vliegtickets, paspoort, brieven van mensen die voor me in staan, verblijfadressen, een stapeltjes pasfoto’s en vol goede moed naar het immigratiekantoor gestapt. Een klein kantoortje op de 3e verdieping vol met bureau’s, mensen in groene uniformen die blijkbaar nergens zin in hadden en mensen die graag wilden dat die mensen in groene uniforms iets deden (namelijk hun baan). Na een tijdje gestaan en gezeten te hebben, mocht ik aan een van de bureautjes plaats nemen tegenover een volledig ongeïnteresseerde vrouw. Daar mijn hele papierhandel overlegd en meteen was er een probleem met een brief van Marlieke waarin stond dat ze voor mij in stond en dat ik bij haar en Yao verbleef. Had zij een ‘recidence permit’? Eh.. ja en nee, de aanvraag ligt bij jullie (immigration) en de procedure duurt volgens jullie 4 maanden. Nou, dan was de brief niet geldig. Een heel gesprek gevoerd over waarom niet en proberen uit te leggen dat het door immigration kwam dat ik haar permit niet kon overleggen. Uiteindelijk gevraagd wat ik dan moest? Vertelde ze me doodleuk dat zo’n brief helemaal niet nodig is en vroeg ze waarom ik hem had meegenomen? Zucht. Daarna op aanwijzingen van de vrouw in groen het een en ander veranderd/ingevuld op het officiële aanvraag formulier. Mijn paspoort, een pasfoto en kopie van mijn vliegticket ingeleverd bij haar. 10 Cedi betaald en een bonnetje gekregen waarmee ik volgende week mijn paspoort (en hopelijk mijn visumverlenging) kan ophalen.

Vlak bij immigration is het winkeltje van Wofa Sam (een oom van Yao) zie foto. Overigens ben ik ondertussen op de compound gepromoot tot 'Wofa' Daniel (ome Daniel)

Dagje rondreizen

Ik ben vandaag meegereden naar Agona (de plek van Pieter en Ilse) en naar Besease (de plek van Evy) om locaties (lees bomen) te scouten voor mijn schommels.
Aan het eind van de middag ben ik weer bij de pakken-man geweest. Ik heb een mouwloos jasje kunnen passen die best OK zat. De broekenman daarentegen was nog steeds niet aan onze broeken begonnen.

Op de deur van het postkantoor; "Use the door". Waarom?

Kalm aan

Een relaxed dagje vandaag. Uitgeslapen. Lekker ontbeten. Een beetje aan de schommels gewerkt (het worden er 3). Lekker gegeten. Geprobeerd een watermeloen te vullen met gin (morgen proeven). Een filmpje gekeken en weer naar bed gegaan.
Oh ja, ondertussen ook mijn hoofd geschoren.

"Hello, are you German?" hoor ik steeds

Sportdag

Bijna de gehele dag bezig geweest met de weekboodschappen doen met Yao en Marlieke. Tussendoor even naar de pakkenmaker voor de pas-sessie. Hij was nog steeds niet aan mijn pak begonnen.
's-Avonds na het eten met de andere vrijwilligers het idee om een sport/spellen-dag te organiseren besproken. Mijn achterliggende gedachte was de berg cadeaus van mijn zusje te kunnen slijten als prijzen. Iedereen was erg enthousiast dus gaan we ons best doen om dat binnen 3 weken voor elkaar te krijgen.

Overleg aan de keukentafel

De bouwtekening doorgespeeld

Vanochtend samen met Yao de tekenaar gebriefed die de blauwdrukken (ik verwacht echt van die ouderwetse) voor het schoolgebouwtje gaat maken. Vanmiddag aan wat schommels begonnen.

Een foto van het overleg met de aannemer op de 28e.
De aannemer (John) staat rechts (zonder shirt)

Top kantine

Uitgeslapen, met de hand een schommel gemaakt (best zwaar met de hand hardhout bewerken omdat er geen stroom is) en in de grondverf gezet.
's-Avonds Yao en Marlieke mee uiteten genomen naar een van de beste restaurants van Kumasi. Echt super lekker Indiaas gegeten!
Een toprestaurant hier is blijkbaar qua aankleding en sfeer vergelijkbaar met een Nederlands camping-kantine, alleen met beter eten.
Ja, Ghana blijft verbazen.

Een alternatieve eetfoto: het weekendontbijt. Van links naar rechts; Marlieke, Wendy, Linda, Ilse, Pieter, Yao (zonder baardje!) en Evy