Visum verlengen

Vandaag was de dag dat ik me zou storten in de Ghanese bureaucratie in de hoop mijn visum te kunnen verlengen voor 1 maand (vanuit Nederland was een visum voor slechts 60 dagen te regelen). Met een tas vol kopieën van vliegtickets, paspoort, brieven van mensen die voor me in staan, verblijfadressen, een stapeltjes pasfoto’s en vol goede moed naar het immigratiekantoor gestapt. Een klein kantoortje op de 3e verdieping vol met bureau’s, mensen in groene uniformen die blijkbaar nergens zin in hadden en mensen die graag wilden dat die mensen in groene uniforms iets deden (namelijk hun baan). Na een tijdje gestaan en gezeten te hebben, mocht ik aan een van de bureautjes plaats nemen tegenover een volledig ongeïnteresseerde vrouw. Daar mijn hele papierhandel overlegd en meteen was er een probleem met een brief van Marlieke waarin stond dat ze voor mij in stond en dat ik bij haar en Yao verbleef. Had zij een ‘recidence permit’? Eh.. ja en nee, de aanvraag ligt bij jullie (immigration) en de procedure duurt volgens jullie 4 maanden. Nou, dan was de brief niet geldig. Een heel gesprek gevoerd over waarom niet en proberen uit te leggen dat het door immigration kwam dat ik haar permit niet kon overleggen. Uiteindelijk gevraagd wat ik dan moest? Vertelde ze me doodleuk dat zo’n brief helemaal niet nodig is en vroeg ze waarom ik hem had meegenomen? Zucht. Daarna op aanwijzingen van de vrouw in groen het een en ander veranderd/ingevuld op het officiële aanvraag formulier. Mijn paspoort, een pasfoto en kopie van mijn vliegticket ingeleverd bij haar. 10 Cedi betaald en een bonnetje gekregen waarmee ik volgende week mijn paspoort (en hopelijk mijn visumverlenging) kan ophalen.

Vlak bij immigration is het winkeltje van Wofa Sam (een oom van Yao) zie foto. Overigens ben ik ondertussen op de compound gepromoot tot 'Wofa' Daniel (ome Daniel)