Teleurstelling

Ik wil al zolang als ik in Ghana ben een voetbalwedstrijd bezoeken. Op een of andere reden lukt dat steeds niet. Ik had eigenlijk alle hoop op toeschouwer zijn opgegeven, hoor ik gisteravond dat ik vandaag naar Ghana-Togo kon in het pas gerenoveerde stadion in Kumasi. Te gek! Helemaal blij en vol verwachting opgestaan vanochtend. Wel heb ik in mijn achterhoofd proberen te houden: “ik hoop dat het door gaat, maar reken er niet op″. Dit om teleurstelling te voorkomen. Maar gedurende het ontbijt sloeg het ‘hopen’ toch om in ‘rekenen op’. Het was dus best een klap toen ik later op de ochtend hoorde dat de wedstrijd toch niet in Kumasi gespeeld werd, maar in Accra (6 uur rijden van Kumasi).
Het is hier in Ghana de normaalste zaak van de wereld als afspraken niet door gaan of veranderen. Men begrijpt dan ook niet dat ik erg teleurgesteld ben (“Dan ga je toch volgende week″ krijg ik dan te horen. Het maakt schijnbaar niet uit dat er volgende week geen wedstrijd is). De enige manier die ik gevonden heb om niet teleurgesteld te worden is om niets heel graag te willen en zeker niet binnen een bepaald tijdsbestek te willen. Als je een beetje onverschillig bent komt alles meestal wel voor elkaar.
Het grootste gedeelte van de dag heb ik me met mijn koptelefoon op teruggetrokken in de werkplaats. Daar heb ik in mezelf mokkend (vooral omdat ik zo stom was me te laten verleiden tot iets graag willen) aan het hobbelpaard gewerkt. Aan het eind van de middag was mijn slechte humeur gezakt en het hobbelpaard af. De kinderen op de compound hadden er meteen veel plezier mee. Niet iets wat ik heel graag wilde, laat staan binnen een bepaald tijdsbestek en dus kwam het goed en zorgde het voor een tevreden glimlach op het gezicht van deze baardmans. Mij aanpassen aan Ghana blijft soms moeilijk.

Ok, ok, Akosie (de kleine in het neon geel) vond het nog wat eng