Lekker bezig

Plan: visumverlengformulier halen, postpaketje ophalen, briefkaarten posten, pasfoto's laten maken en mijn pak passen.
Uitgevoerd: visumverlengformulier gehaald, postpaketje ophaald en briefkaarten gepost.
Ik heb geen pasfoto's laten maken en aan mijn pak waren ze nog niet begonnen.
Daarnaast heb ik ook nog de kast af gemaakt (hoera), deze de logeerkamer ingesjouwd met z'n twee-en, de kast ingeruimd en mijn kamer opgeruimd en schoon gemaakt, de werklplaats opgeruimd en 3 films gekeken.
Een productief dagje voor Ghanese begrippen.

De logeerkamer is te klein en donker voor een goede foto met mijn cameraatje

Vies worden

Wederom met de kast bezig geweest vandaag. De bedoeling was om de boel even een eerste laag lak te geven. Dat betekende dat alles eerst licht opgeschuurd moest worden ivm. de sanding sealer (wat een soort grondverf voor lak is). Daar ben ik een halve dag mee bezig geweest. Ik zat helemaal onder het zweet en de schuurstof. Daarna eindelijk lakken. Na tien minuten bleek dat mijn kwast (Wibra kwaliteit, zoals bijna alles hier) oploste in de lak. Dat was mijn laatste kwast. Ik ben verder proberen te gaan door schuursponsjes als kwast te gebruiken. Dat ging best aardig, al werden die ook aangevreten door de lak. Dus toch maar op de fiets gesprongen en aan de grote weg een kwast gevonden die niet oplost. Het enige nadeel van deze kwast is dat hij heel smal is en dat het lakken er daarom traag mee gaat. Maar goed, aan het eind van de dag zaten zowel de kast als ikzelf onder een mooie laag lak.

Een kind in Agona

Gesprek met de dorpsraad

Naar aanleiding van het gesprek met de aannemer gisteren, heb ik vanochtend snel wat wijzigingen doorgevoerd in mijn tekening voor het schoolgebouwtje. Daarna ben ik met Yao, Marlieke, Wendy en Linda meegereden naar Kokobeng, waar het gebouwtje komt. Het dorpje ligt aan een vallei in het regenwoud. Een supermooie plek met een fantastisch uitzicht. Daar heeft Yao (ik zat er bij en keek er naar) het met de dorpsoudsten over de kosten gehad. Het dorp heeft toegezegd te gaan zorgen voor alle arbeiders, gravel en hout. Door die kostenpost te kunnen schrappen wordt het project een stuk haalbaarder. Wel is er nog een gat in de begroting die opgevuld moet worden, maar het lijkt er op dat het gebouwtje er echt gaat komen.

Kids in Kokobeng

Potje ballen

Ik hoopte vandaag een prof voetbalwedstrijd te gaan kijken, maar op z'n Ghanees is dat niet gebeurd. In plaats daar van ben ik met wat kids van de compound zelf een potje gaan spelen. Erg leuk. Eerst een kwartier lopen naar het 'goede' veldje. Daar lekker een paar uur gebald in de volle middag zon (heel verstandig). Moe maar voldaan teruggekeerd naar de compound. Na een lekkere douche en vele liters water drinken kwamen de kids ook terug op de compound (zij waren natuurlijk nog lang niet moe, toen ik al kapot was). Mijn nieuwe leren bal bleek al kapot te zijn (er was een naad gescheurd). Dat krijg je als je op een soort rotsige gravel speelt. Ik snap nu wel waarom ballen zo snel 'op' gaan hier.
Later in de middag hebben Yao en ik met de aannemer gesproken over de kosten voor mijn voorstel voor het nieuw te bouwen schoolgebouwtje. Dingen bleken duurder dan eerder gedacht.
's-Avonds met Evy, Wendy, Linda en Yao naar een kroeg in de buurt geweest. Echt lachen! De openlucht kroeg zat namelijk vol met voornamelijk zatte mannen die met elkaar stonden te dansen ( Nee, het was geen Gay-bar. Homofilie is hier trouwens verboden en dus bijzonder strafbaar). Men gaat hier gewoon heel anders met elkaar om. Na een paar biertjes weer teruggelopen. Net voor de regenbui waren we terug op de compound. Al met al, een erg mooie zondag.

Herken je me?

Huwelijksceremonie

De bruiloft was in dezelfde kerk als waar de 4 uur durende mis van mijn introductieweek was. Deze bruiloft leek veel op die mis. Tijdens de uren durende ceremonie vroeg ik mij af of Ghanezen hun voluptueuze derrières ontwikkeld hebben om dit soort ceremonies te kunnen doorstaan.
Ook vroeg ik mij af of het zogenaamd groter bedeeld zijn van Afrikaanse mannen met het klimaat te maken kanhebben. Elke man weet wat voor effect een koud bad nemen op zijn lichaam heeft... Nou, hier is het altijd warm. Zou dat het tegenovergestelde van een koud bad kunnen veroorzaken? En zo ja, dan verklaart dat de 'kleine' Aziaten nog niet (het is daar toch niet kouder dan in Europa of Noord Amerika). Ja, ik houd mezelf wel bezig tijdens zo'n huwelijksceremonie.

Evy maakt een foto van het paar

Sanding Sealer

Stap 1, inkopen doen bij een verfmannetje in de buurt. Ik vroeg hem om sanding sealer, hij vroeg mij hoeveel ik nodig had; een cola flesje vol of een bierflesje vol? Uiteindelijk 2 volle bierflesjes gekocht (hij vulde de bierflesjes uit een vage witte jerry-can). Die 2 flesjes schonk hij weer in een lege, afsluitbare, plastic waterfles om mee te nemen.

Stap 2, de kast in de sanding sealer zetten. Die anderhalve liter sealer was binnen de kortste keren op. Terug naar het verfmannetje dus voor nieuwe. Daar vertrok ik deze keer met 5 liter sanding sealer en het levensverhaal van het mannetje. 'EVEN naar de winkel gaan' kan niet in Ghana.

Een termietenhoop langs de weg

De boiler en plan B

Plan A was om vandaag de solar boiler te testen en de kast in de grondlak te zetten. Dat is voor 50% gelukt. De boiler is op de ongebruikte Unimog gezet. Mooi in de zon en uit het bereik van kinderhandjes. Toen ik aan het lakken van de kast wilde beginnen, bleek dat ik het spul niet kon verdunnen met terpentine, maar thinner nodig had. Daarnaast moet ik volgens de gebruiksaanwijzing het hout voorbehandelen met 'sanding sealer' (wat dat ook mag wezen). Ik stond op het punt om te proberen ergens die 2 bussen te gaan scoren, wanneer het water weer eens met bakken uit de hemel gestort werd. Officieel is het regenseizoen voorbij, maar vertel dat de weergoden maar eens. Plan B was een boekje lezen op de bank. Ik hoef jullie natuurlijk niet te vertellen dat ik vanaf dat moment mijn uiterste best heb gedaan om plan B te laten slagen. En dat is aardig gelukt. De avond heb ik besteed aan een heel gezellig gesprek met mijn 'gastouders'.

De solar boiler: de achterkant van een koelkast in een zwarte doos.
Aan een kant gaat koud water in, aan de andere kant komt
(als het goed is) warm water uit.

Op sjiek

Komende zaterdag zijn we (de obrunis van de compound) uitgenodigd voor een touwerij. Tijdens het ontbijt besloten Yao, Marlieke en ik dat dat een goed excuus was om ons in het nieuw te steken. Na een telefoontje besloten we om halsoverkop de stad in te racen om nog net een pakkenmaker te spreken voordat hij uit z'n atelier vertrok. Hij bleek echter slechts een broekenmaker, maar leidde ons naar de echte pakkenmaker; steegje in, steegje uit, langs de bouwput (pas op voor vallend cement) weer een steegje in, 2 trapjes op, en daar was op het dak van een ander gebouw, 1 klein hokje waar 5 man en hun ouderwetse voetaangedreven naaimachines ingepropt waren. Daar een gesprek gevoerd over modellen en prijs met de oude baas van het stel. Daarna de broekenmaker gevolgd om stof te kopen. Na een winkel of 3 hebben we wat beige linnen weten te scoren. Daarna weer terug naar het naaiateliertje. Yao en ik zijn grondig opgemeten en onze voorkeur voor details zijn er genoteerd. Over 'n week (of zo) moesten we maar terug komen voor een pas-sessie. Een week daarna zouden onze pakken klaar zijn. Veel te laat voor de bruiloft natuurlijk, maar dan moeten we maar een andere gelegenheid zoeken om ze te dragen.

Ja, ik ben afgevallen.

Lekker er op uit.

Vanochtend heb ik nog wat aan de solar-boiler gewerkt. ’s-Middags ben ik er op uit getrokken.
Ik heb het “VVV” bezocht (2 dikke dames achter een bureau; “Wat wil je weten?”) en ben naar de dierentuin geweest. Een erg trieste plek. Een handje vol sombere dieren in slecht bijgehouden, te kleine kooien. Ik ben daar maar snel weer vertrokken en begonnen aan mijn echte reden voor het bezoek aan de stad: transparante lak!

Het is de afgelopen tijd onmogelijk gebleken om ergens in de buurt lak voor de kledingkast te kopen. Overal was het uitverkocht of hadden ze het sowieso niet. Nu dus maar naar de wijk waar lokale meubelmakers ook hun materiaal kopen. Na een flinke zoektocht eindelijk een winkeltje gevonden die het had. Na wat onderhandelen over de prijs (en waarschijnlijk toch teveel betalen) ben ik nu de trotse eigenaar van 5 liter ‘nitro cellulose lacquer’. Nu maar hopen dat dat wat op het blik staat ook daadwerkelijk in het blik zit.

Een pauw en een struisvogel; Topattracties van de zoo.

Sleur

Geloof het of niet, maar de sleur begint toe te slaan. Ik heb nog steeds heel veel plezier in de dingen die ik hier doe, maar de nieuwigheid is er af. Ik werk elke dag (ook de weekeinden) en de logeerkamer is naast de werkplaats. Ik kom dus dagenlang het huis niet uit, laat staan voor op de compound. Ik zie daarom dagen aaneen niemand anders dan Yao en Marlieke, die nog amper privacy hebben omdat ik altijd aanwezig ben. Hier moet ik echt iets aan gaan doen.
Ik heb mij voorgenomen om eens wat vaker er op uit te trekken. (Al weet ik niet zo goed waar die tochten dan naartoe zouden moeten gaan.)

Verder ben ik vandaag begonnen aan een solar-boiler. Een experiment om de zon te gebruiken om warm douche water te maken. Als het werkt, installeer ik het in de douche van de vrijwilligers. Als het dan ook handig blijkt, kan het systeem bij verschillende GWG projecten toegepast worden.

Hier te koop: Havermout uit Nederland,
Melkpoeder uit Nederland en Ghanese 'Nesquik'

Daantje de architect

Vandaag heb ik architectje gespeeld. Ik heb namelijk (met de hand) gedetailleerde bouwplannen gemaakt voor het nieuw te bouwen schooltje in Kokobeng. Maar wees niet bang. Een lokale constructeur/tekenaar/architect-persoon gaat de definitieve constructietekeningen maken, dus de kans is groot dat het gebouwtje niet na één week instort.

Yao en Marlieke in hun natuurlijke omgeving

Lamme dag

Erg weinig gedaan. Een beetje ideeën geschetst voor het goaltje en dat was het eigenlijk wel aan nuttige dingen.

Als het vloeibaar is, wordt het in zakken verpakt.
In dit geval water en vodka.

"Back to the drawingboad!"

Weer ben ik vandaag niet buiten geweest. Ik ben de hele dag bezig geweest om met de hand een technische tekening te maken van een voetbalgoaltje. Zodra ik goede tekeningen heb, wil ik er lokaal een aantal laten maken en die aan schooltjes doneren. Helaas, kwam ik er aan het eind van de dag achter dat wat ik getekend heb, te duur blijkt te zijn. Om te bezuinigen, zal ik het ontwerp aan moeten passen. Dat betekent dus nieuwe tekeningen maken. Zucht!


Het lokale bierTJE (0,75 liter)

Even up-loaden

De ochtend heb ik besteed aan de scharnieren een nieuw laagje verf geven.
De middag aan deze blog updaten.
Het internet is hier erg traag, als het uberhaupt al werkt, en dan moet de stroom ook nog 'aan' zijn. Even internetten is dus niet iets vanzelfsprekends. Uploaden van plaatjes gaat vaak mis (verbinding met het net kwijt, stroom valt uit of iets dergelijks) en filmpjes uploaden gaat heeel moeizaam (als het uberhaupt al werkt)!
Vandaar dat ik het uploaden een tijdje voor me uit heb geschoven. Ik vind het erg leuk om te merken dat er mensen zijn die mijn 'gezever' interesant genoeg vinden om af en toe te lezen, maar nog leuker dat er geklaagd wordt als dat gezever even op zich laat wachten.

Digi-Daniel met rossige snor en bruine baard

Klaar!

Weer een volle dag aan de kast gewerkt en nu eindelijk met resultaat: Hij is af! Nou, ja. Hij kan geschilderd worden. En dat is nodig, want alles van hout wordt hier weggevreten door termieten. Die beestjes zijn overal aanwezig. Langs de weg zie je vaak van die grote termiethopen die je normaal alleen in films ziet. Een dikke laag beschermende verf is dus absoluut geen overbodige luxe.

De onbeschilderde kast, compleet met slot en handvaten.

Queste voor scharnieren

In de ochtend met Yao en Adwoa naar de stad gegaan, daar uiteindelijk geschikte scharnieren gevonden na echt de halve stad afgezocht te hebben. Ze lagen in een klein winkeltje dat tot de nok toe gevuld was met roestig materiaal. Oude bouten, diverse deurklinken, roestige lengtes ketting etc. De zaak werd gerund door een tandloze, oude, rimpel moslim. Echt een hele aardige vent met een leren hoofd. Hij had de scharnieren die ik zocht, alleen had hij het setje met ijzerdraad aan elkaar gemaakt en dan de hele boel heel dik met blauw metalic lak geschilderd. "Tegen het roesten" vertelde hij. Dat betekent dus dat de achterkanten van de scharnieren nogsteeds geroest zijn (die hebben immers geen verf gekregen), de scharnieren onder de klodders verf zitten en aan elkaar vastgeplakt zitten. Na een middagje schuren en de scharnieren recht kloppen met een hamer, zijn ze klaar om gebruikt te worden. Ghana blijft me verbazen.

DE grote winkelstraat van Kumasi

Biertje

Na een hele ochtend kastwerk, moest ik toch echt de hort op om scharnieren te zoeken. Een beetje de kraampjes in de buurt afgezocht tot ik echt geen zin meer had. Toen maar een terrasje opgezocht en een biertje gedronken. Hmm, echt fijn.

Een kiekje voor Saskia en Elian (de moeders van Yao en Marlieke)

De compound zelf

En weer van 8.00 tot 18.00 aan de kast gewerkt (had ik hem maar niet zo groot gemaakt). De kast heeft nu ook planken en een voorzijde.

Hieronder een filmpje van de compound.
Het begint met de straat en de ommuring. Alle compounds zijn ommuurd en alle deuren zijn van staal en rijkelijk van sloten voorzien, omdat iedereen doodsbang is voor inbrekers.

In de muur is een gebouwtje geplaatst die bedoeld is om te verhuren als 2 winkelruimtes aan de straat, maar omdat de straat nogsteeds niet geasfalteerd is (ze zijn er al 16 jaar mee bezig), kun je er eigenlijk geen winkel beginnen omdat je handelswaar er te stoffig wordt om nog te kunnen verkopen. De 2 ruimtes worden nu gebruikt als opslagplaats door mensen van de compound.


Nadat je door de poort binnen komt zie je een rij schuurtjes. Daarin wordt het keukengerei bewaard (potten, pannen etc.) Achter de schuurtjes is een doucheplek (waar je een emmer water over jezelf kan leegschenken) en een toilet. Voor de schuurtjes, op de grond, wordt er gekookt.
Achter de landrover is een 2e poort en achter die poort staat het huis van Yao en Marlieke.


Links naast de keuken staat een stenen gebouw met 4 kamers. 2 Van die kamers worden door GWG van Adwoa gehuurd om vrijwilligers tijdens de introweek en in het weekeind te huisvesten. Ook is er in dit gebouw een westerse binnen-badkamer met toilet aangelegd voor de vrijwilligers. 1 Van de 2 overige kamers wordt verhuurd aan John, zijn vrouw en 2 kinderen. In de andere kamer slapen Adwoa, haar zus Yaa en Yaa's dochter Precious.

Weer links naast dit stenen gebouw staat een 2e stenen gebouw (achter de blauwe Unimog die overigens te koop staat, mocht iemand geinteresseerd zijn). Dit gebouwtje heeft 3 kamers. In kamer 1 wonen; Kofi, Abena, Kwadwo, Junior en Rita. In kamer 2; Teacher, Kwabena en Serwaa. En in kamer 3; Abigail, Kwame en zijn vrouw, Kwabena, Tony en Lawyer.

Links hiernaast staan de waslijnen en links daarnaast zie je de achterzijde van de winkelruimtes.

Bewoners van de compound

Weer een volle dag 'kast bouwen' vandaag.
2 Zijkanten, een achter- en een bovenkant af.
De vorderingen zijn traag omdat ik elke plank of balk die ik wil gebuiken eerst met de hand moet proberen recht te zagen en schaven. Moeizaam werk, maar de kast vordert gestaag.

Op veler verzoek hieronder een foto van Wendy (gemaakt vlak voordat ze vertrok) van een aantal bewoners van de compound. Er zijn soort van vaste bewoners en mensen die er soms wonen of logeren. Meestal is er een familieband en uitgezonderd 1 familie, betaalt niemand huur (erg vervelend voor Adwoa, de eigenaresse van de compound). Iedereen slaapt bij elkaar in 1 klein kamertje. De meesten zonder matras op de grond.

Van links naar rechts, bovenste rij: Teacher (oom van Adwoa in traditioneel begrafenis kostuum), Abena, Toekomstige vrouw van Kwabena (de broer van Adwoa), Serwaa, Yaa (zus van Adwoa), Akosi (zoon van John en Abena, de betalende huurders), Wendy, Adwoa, Abena (vrouw van John), Daniel.

Onderste rij: Junior, Tony, Marlieke, Ama (dochter van John en Abena), Yao, Precious (dochter van Yaa), Kwadwo, Lawyer.

Helemaal links zie je nog een stukje Bingo, de luie stink waakhond.

Je mist op de foto (o.a.): John (de huurder), Kwabena (de broer van Adwoa), Abigail (het meisje die mijn was doet), Rita, Kofi, Kwame en zijn vrouw.

Frame af!

Volgens planning, de hele dag aan de kast gewerkt. Het frame is af.

Het framewerk

Wees als water

Ik was van plan de hele dag aan de kledingkast te klussen, maar ik ben in Ghana en dus gaat niets volgens planning. De ochtend heb ik besteed aan materialen kopen. Bij tijd dat ik terug was en we met de groep gelunched hadden was het grootste deel van de middag voorbij. Ik heb dus maar wat kleine klusjes gedaan (zoals een vanochtend gekocht slot op het toilet van de vrijwilligers gezet. Nu kunnen ze op hun gemak gebruik maken van het gemak). Voor morgen heb ik weer een hele dag klussen aan de kast gepland. Ik ben benieuwd...

Wat ze hier gebruiken als iets te schoon is?

Eindelijk verhuisd

Na te hebben oververhuisd (ik ben nu dus vrijwilliger EN logee) en deze blog bijgewerkt te hebben, arriveerde Yao met de 4 nieuwe vrijwilligers; Linda, weer een Wendy (Wendy's zijn schijnbaar heel geschikt voor vrijwilligerswerk), Pieter en Ilse.

Linda en Wendy gaan 2 maanden helpen op een schooltje in Kokobin. Pieter en Ilse zijn pas verloofd en gaan samen 6 maanden les geven op het schooltje in Agona. Met Evy en mij erbij zijn er nu dus in totaal 6 vrijwilligers via GoodWorkGhana in Ghana. Maximaal kunnen Yao en Marlieke 8 mensen tegelijkertijd opvangen en ze hebben boekingen tot volgend jaar juni. Dat gaat dus gelukkig goed.

Over 3 weken komen nog 2 nieuwe vrijwilligers. Dan zit GoodWorkGhana dus aan haar max.

De beste foto die ik van de logeerkamer kon maken

Dag allen,

Hier nog wat algemene dingetjes die ik jullie niet wilde onthouden:
*Ik was aan het proberen mijn baard te laten staan. Vooral om te kijken of en wat er groeit. Het ging ok, maar op beide wangen heb ik een kale plek. Ik heb er voor nu maar een ringbaardje van gemaakt, maar denk dat ik hem binnenkort maar af scheer, want een ringbaardje is eigenlijk niets voor mij. Toch?
*Ik ben geboren op een dinsdag. Dat betekent dat mijn Ghanese naam 'Kwabena' is.
*s-Nachts is het hier een kabaal van krekels en de maan is zo fel dat het constant lijkt alsof de zon al weer op komt. Erg mooi.
*Chris, in de regio waar ik zit (Ashanti) spreken ze Twi. In princippe is Engels sind de coloniale tijd de 2e taal in Ghana. Dit met het idee dat alle stammen, die allen hun eigen taal hebben, toch met elkaar kunnen communiceren. Alle officiele documenten en relames zijn in het Engels, maar het rare is dat bijna niemand het kan spreken. Dit komt omdat het onderwijs ERG slecht is en leraren zelf ook geen goed Engels kunnen. Het gemiddelde Engels is zo slecht dat als je in een restaurant van de kaart (die in het Engels is) opleest wat je wil bestellen, ze je echt niet snappen (en dat ligt echt niet aan mijn accent). Aanwijzen helpt ook niet, want de ober kan natuurlijk niet lezen.
Als je hier een officiele brief nodig hebt (wat dankzij de ongecomputeriseerde bureaucratie best vaak voorkomt), moet je naar een mannetje onder een boom die een typmachine en een behoorlijke kennis van de Engelse taal heeft en die betaal je om je brief te tikken.
*Rob, ik zal zsm een mooi filmpje van de compound maken, al is het me nogsteeds niet helemaal duidelijk wie nou waar woont en wie nou wel en wie niet famillie is. Binnenkort meer hierover dus.
*Ik vind het erg fijn als jullie af en toe een reactie achter laten op de site. Zo heb ik in ieder geval een beetje het idee dat ik nog wat contact met thuis heb. Ik weet dat het inlogsysteem om een reactie achter te laten onhandig is, maar waardeer het erg als je toch even de moeite neemt (dit natuurlijk alleen voor de mensen die nog geen berichten achterlaten).

Groeten en liefs,

Daniel

Op de fiets uiteten

Mijn bedoeling was om vandaag over te huizen van de vrijwilligerskamer naar de logeerkamer. Ik had me alleen nog niet bedacht dat ik daar alleen een bed heb en niets anders. Gezien het me geen goed idee leek om de komende 2 maanden al mijn kleren en spullen op een stoffige vloer te leggen, ben ik ipv. over te huizen begonnen meubels te sprokkelen en een kledingkast te maken. Ik heb een campingtafeltje en stoel kunnen ritselen en hoop tegen het eind van de week een echte boeren klerenkast te hebben gemaakt.

Verder zijn Marlieke en ik gaan uiteten in de stad, gezien Yao in Accra is om de 4 nieuwe vrijwilligers op te halen (en Wendy weg te brengen).
Het was erg gezellig. We zijn op de fiets naar de stad gegaan. Heuvel op, heuvel af. Best wel erg vermoeiend als je, zoals Marlieke, op een gammele fiets zonder versnellingen fietst (ik had Yao's 21 versnellingen mounain-bike mee). Uiteindelijk in de stad aangekomen zijn we op zoek gegaan naar het ons aanbevolen restaurant. Na wat zoeken en vragen, bleek het restaurantje op de derde verdieping te zitten. Wat te doen met de fietsen die geen slot hebben? Een verdieping naar boven tillen natuurlijk, om ze daar te stallen/verstoppen. De maaltijd begon op het balkon, waar we bestelden. Na de bestelling zijn we, door een stortbui, gedwongen binnen te eten. Bij tijd dat we eindelijk ons eten gekregen en op hadden, was het al lang donker. Gelukkig was de regen gestopt, maar toen we de weg op richting huis gingen, bleek die weg opeens een stuk spannender geworden.

Zonder lichten op mijn fiets, werden alle gaten in het asfalt ineens onzichtbaar. Maar erger misschien was dat ik ook onzichtbaar was geworden voor de scheurende onervaren autobestuurders van Kumasi (lantarenpalen zoals in Nederland zijn hier erg schaars). Wederom een 'nauw-sterretje moment' dus. Halverwege zijn we bij een buitenkroegje (natuurlijk met bijbehorende geluidsinstallatie op '10'), een biertje (0,75 liter) gedronken voordat we aan de laatste etappe begonnen.

Die etappe was van de asfaltweg af over onverharde wegen naar de compound. Dat betende dus in het donker door de rode blubber fietsen in de hoop dat 1 van de vele volgeregende gaten waar je noodgedwongen doorheen moest, geen steentje of iets dergelijks voor je verborgen hield. Want als je op je bek ging was je op z'n minst, ECHT smerig. We hebben ons dus in het donker door een mijnveld van blubber en verradelijke poeltjes moeten manouvreren. Ondanks (of misschien dankzij) de alcohol, zijn we relatief schoon en heel aangkomen op de compound. Morgen dus maar overhuizen.

Daniel op het balkon

Logeerkamer uitmesten

Vandaag, met hulp van iedereen, de logeerkamer van Yao en Marlieke geleegd, uitgebreid schoongemaakt en het bed er in gezet.
Yao heeft pizza gebakken en we hebben weer een filmpje gekeken. Ik heb het erg goed hier!

Een demonstratie van schoolmeisjes voor meer onderwijs

Zondagje

Lekker uitgeslapen, lekker met de groep gebruncht. Daarna geholpen de schildpad te beschilderen, zodat hij moeilijker kwijt raakt in de tuin. 's-Avonds lekker gegeten en daarna een film gekeken op Yao en Marlieke's beamer. Een typische zondag dus.

Yao doet z'n best

Stappen

Overdag erg weinig gedaan. Een beetje aan 2 nieuwe fietsen gesleuteld voor de vrijwilligers. Maar het waren fietsen uit China en van zo'n kwaliteit dat ze niet goed te laten lopen zijn. De wielen zijn ovaal, de trapas zit los en de tandwielbladen zitten scheef. Daarnaast vallen loszittende onderdelen er kapot af zordra je ze probeert vast te draaien. Ja, ja. Kwaliteitje!

's-Avonds zijn we op stap geweest met zijn 6-en (Yao, Marlieke, Evy, Wendy, ik en Theresa, een Duitse vrijwilligster die op bezoek was). Het was een beetje een afscheidsavondje voor Wendy die dinsdag vetrekt.

Gezien Yao en Marlieke nog nooit zijn gaan stappen wisten zij ook niet wat te vewachten. Om 20.30 stapten we met z'n zessen in 1 taxi (4 achterin en 2 voor) en gingen op weg naar Foxtrap nightclub. Daar aangekomen bleek de tent verlaten te zijn. De taxichauffeur vertelde ons dat de nightclubs pas rond middernacht vol stromen, maar hij zou ons wel even brengen naar waar het allemaal te beleven viel. Rond 21.30 waren we op de 'stapstraat'. De taxichauffeur verzekerde ons dat er gigantisch veel kroegen waren; "Kroegen, helemaal tot aan het einde van de straat". Dat bleken er dus in totaal 3 naast elkaar te zijn. En kroeg is een ruime omschrijving. Het waren meer drankhandeltjes die wat plastic tuinstoelen voor hun deur hadden gezet. Ook hadden ze elk een eigen afgeleefde geluidsinstallatie die schijnbaar allen alleen op maximum volume konden. We zijn dus maar om de hoek een biertje gaan dinken bij S-bar. De 's' stond zogenaamd voor soul. Maar de enige muziek die ze draaiden was slappe aftreksels van bekende nummers in jazzy-liftmuziek versie. De tent bleek ook een nightclub te zijn, maar dat deel zag er erg gesloten uit. Marlieke dus vragen aan de serveerster wanneer de deuren open zouden gaan. "Later" werd haar gemeld. "Tja, hoe veel later dan? Om 11 uur, 12 uur?" "Met kerst" zei de serveerster. Een mooi voorbeeld van standaard Ghanese miscommunicatie.

We hebben bij s-bar gezellig wat gekletst tot een uur of twaalf. Toen zijn we de taxi ingedoken op zoek naar het echte nachtleven. Op advies van een andere volunteer zijn we naar Genesis nightclub gegaan (veel leuker dan Foxtrap). Daar aangekomen vertrok degene die ons de tip had gegeven net in een volle taxi omdat er maar 4 mensen binnen waren. Wij dus weer een nieuwe taxi genomen. Op advies van deze chauffeur naar Kiravi nightclub. Een miami vice stijl villa met oprit vol glimmende SUVs. Binnen bleek dat nachtclubs hier donkere hollen zijn met ijskoude airco en een allesdominerende mottenballengeur. Daar smaakt je biertje echt niet beter door. Van de 40 bezoekers was ongeveer de helft buitenlander, de andere helft waren Ghanesen uit de onderwereld van Kumasi. Echt louche gasten. De muziek was erg slecht. Maar 'mensen kijken' was er fantastisch. We hebben het een paar uur volgehouden daar. Foute mannen met hun foute hoertjes bekijken, witte vrouwen op zoek naar grote negers bekijken en een beetje proberen te dansen om warm te blijven.

Daarna weer met z'n 6-en in 1 taxi naar de compound. Onderweg zijn we nog gestopt door een agent die wat smeergeld wilde omdat we met teveel in de auto zaten. De taxichauffeur wist de agent zover te krijgen dat hij ons weg mocht brengen zolang hij daarna maar terug zou komen om de agent te betalen. Natuurlijk ging de taxichauffeur via een andere weg terug naar het centrum. Niet betaald dus.

Op de compound aan gekomen ben ik lekker in bed gesprongen. Al met al was het een mooie avond.

Geitjes in Kokobin

Rustig...

Ik heb vandaag de stellingkast afgemaakt in de hoop dat de logeerkamer dan voor woensdag bewoonbaar gemaakt kan worden. We zullen zien.
Verder heb ik ook een stukje geschreven voor de GWG-krant. Die zullen donateurs over een paar weken ontvangen.
Al met al een rustige dag vandaag.

De stellingkast

Dagje winkelen

Ik heb vandaag geshopped, geshopped en geshopped. Om 8 uur zijn Yao en ik vertrokken en rond 18.30 kwamen we weer terug op de compound. Ik had een ontzettende lijst gemaakt van materialen die ik nodig denk te hebben voor een aantal projecten die ik in mijn hoofd heb. Tussendoor hebben we ook de Landrover naar de garage gebracht en terwijl we wachtten zijn we door de autohandelwijk gelopen. Een gigantisch doolhof, een paar vierkante kilometers groot, waar de grond zwart is van de olie en smeer die er in de loop der jaren over gemorst is. Overal staan houten keten met 2e hands onderdelen. En daartussen worden grote vrachtwagens tot op het bot gereviseerd. Heel bijzonder hoe dat hier gebeurt.

Schijnbaar hebben studenten van een Nederlandse TU, in het kader van een of ander project, ooit bodemmonsters genomen van verschillende plekken in Ghana, waaronder dus deze auto-wijk. Daaruit bleek dat het onmogelijk was dat er in dit gebied nog mensen woonden en werkten. Dat onderzoek is ondertussen een goed aantal jaren oud. Toch zag ik er honderden mensen wonen en werken. Ik denk dat niemand hen over het onderzoek heeft verteld.

Nee, dit is geen vuilnisbelt. Dit is de Halfords!

Mijn broer?

Ik ben bezig een stellingkast te maken, zodat de 'rommel' waarmee Yao en Marlieke's logeerkamer vol ligt daar in opgeborgen kan worden. Als de logeerkamer leeg is kan er het nieuwe bed in die nu in onderdelen verspreid over het hele huis staat opgeslagen. Dan mag ik bij Yao en Marlieke in huis komen logeren. En zo komt de slaapzaal op de compound die ik nu voor mijzelf heb (5 bedden) vrij voor de vier nieuwe vrijwilligers die komende woensdag arriveren.
Kort gezegd: de kast moet zsm af.

Tijdens het klussen kom ik er achter dat ik spijkers te kort kom (schroeven worden hier amper gebruikt). Een mooie gelegenheid om op de fiets te springen en naar het spijkerwinkeltje van een oud vrouwtje, waar ik vorige week met Yao ben geweest, te gaan.
Op het eerste stukje weg ben ik druk bezig op de gaten in de weg te letten en alle versnellingen uit te proberen om te zien of ze werken. Toen ik na een paar minuten om me heen keek merkte ik dat ik niets meer herkende. Ik ben nog nooit zo snel verdwaald!
Omdat ik dacht dat ik toch echt de goede richting op ging ben ik verder gefietst, tussen 'shacks' en over stroompjes. Heuveltje op, heuveltje af. Tot ik uieindelijk bij de grote weg aankwam die ik herkende en waar ik ook langs moest zijn. Helemaal bezweet aangekomen bij het spijkerwinkeltje maak ik het oude vrouwtje wakker die achterin het hok dat ze winkeltje noemt lag te slapen. Netjes met handen, voeten en Engels om spijkertjes gevraagd en gekregen. Nadat ik afgerekend had, vroeg ze me waar mijn broer was vandaag. Mensen hier zien echt het verschil niet tussen mijn huidtint en die van Yao. Echt vreemd. Maarja... het vrouwtje uitgelegd dat hij thuis was en dat we geen familie zijn. Daarna ben ik weer op de fiets gestapt en via een bekende weg terug gefietst.

Een billboard in Kumasi

Klein succesje

De bestemming van vandaag was Agona. Wederom een dorpje net buiten Kumasi. Wederom om een project van GWG te bekijken. Dit keer was het een schooltje in 'the middle of nowhere'. De lokatie is echt idillisch en het schooltje zelf, de beste tot nu toe. Het wordt gerund door Mama Evia. Een rasechte 'Big Mama', met een hart van goud. Elke cent die ze heeft stopt ze in het schooltje. Niet lang geleden dreigde ze kopje onder te gaan door de concurentie met nabij gelegen overheidsscholen die duurder zijn en slechter onderwijs geven (leraren vallen er regelmatig voor de klas in slaap op hun bureau. Echt waar!). Dankzij de intresse van Yao en Marlieke in het schooltje, heeft de lokale bevolking weer wat meer vertrouwen terug gekregen en gaan er weer meer kinderen naar Mama Evia's school. Een klein succesje dus al voor GWG nog voordat er vrijwilligers aan de slag gaan.

Marlieke onder een boom in Agona

Ashanti tempel

Vanochtend weer met Yao en Marlieke meegereden naar Besease. Terwijl zij Wendy en Evy weg brachten ben ik het dorp in gegaan om een door Unesco beschermd gebouwtje te bekijken. Het was de tempel van een medicijnman die 100 jaar geleden geraadpleegd werd door de opstandelinge Yaa Asantewaa (moeder van de toenmalige koning en een echte volksheldin). Op grond van wat die stonedde knakker haar vertelde is die Yaa Asantewa de laatste grote oorlog van de Ashante (lokale bevolking) begonnen. Ze leidde haar volk in opstand tegen de Britse bezetter omdat die medicijnman haar vertelde dat dat een goed idee was. Die Yaa Asantewaa is toen gevangen genomen, en verbannen naar een gevangenis op de Seychelle eilanden waar ze jaren later overleed. In mijn ogen is het moraal; "neem geen advies aan van mensen onder invloed", maar mensen hier zien haar als een echte heldin die opkwam voor haar volk en geen angst kende.

De tempel is nu cultureel werelderfgoed en is 1 van de 10 nog resterende voorbeelden van de unieke Ashanti architectuurstroming.

Een hoekje in het honderden jaren oude lemen tempeltje.