Op de fiets uiteten

Mijn bedoeling was om vandaag over te huizen van de vrijwilligerskamer naar de logeerkamer. Ik had me alleen nog niet bedacht dat ik daar alleen een bed heb en niets anders. Gezien het me geen goed idee leek om de komende 2 maanden al mijn kleren en spullen op een stoffige vloer te leggen, ben ik ipv. over te huizen begonnen meubels te sprokkelen en een kledingkast te maken. Ik heb een campingtafeltje en stoel kunnen ritselen en hoop tegen het eind van de week een echte boeren klerenkast te hebben gemaakt.

Verder zijn Marlieke en ik gaan uiteten in de stad, gezien Yao in Accra is om de 4 nieuwe vrijwilligers op te halen (en Wendy weg te brengen).
Het was erg gezellig. We zijn op de fiets naar de stad gegaan. Heuvel op, heuvel af. Best wel erg vermoeiend als je, zoals Marlieke, op een gammele fiets zonder versnellingen fietst (ik had Yao's 21 versnellingen mounain-bike mee). Uiteindelijk in de stad aangekomen zijn we op zoek gegaan naar het ons aanbevolen restaurant. Na wat zoeken en vragen, bleek het restaurantje op de derde verdieping te zitten. Wat te doen met de fietsen die geen slot hebben? Een verdieping naar boven tillen natuurlijk, om ze daar te stallen/verstoppen. De maaltijd begon op het balkon, waar we bestelden. Na de bestelling zijn we, door een stortbui, gedwongen binnen te eten. Bij tijd dat we eindelijk ons eten gekregen en op hadden, was het al lang donker. Gelukkig was de regen gestopt, maar toen we de weg op richting huis gingen, bleek die weg opeens een stuk spannender geworden.

Zonder lichten op mijn fiets, werden alle gaten in het asfalt ineens onzichtbaar. Maar erger misschien was dat ik ook onzichtbaar was geworden voor de scheurende onervaren autobestuurders van Kumasi (lantarenpalen zoals in Nederland zijn hier erg schaars). Wederom een 'nauw-sterretje moment' dus. Halverwege zijn we bij een buitenkroegje (natuurlijk met bijbehorende geluidsinstallatie op '10'), een biertje (0,75 liter) gedronken voordat we aan de laatste etappe begonnen.

Die etappe was van de asfaltweg af over onverharde wegen naar de compound. Dat betende dus in het donker door de rode blubber fietsen in de hoop dat 1 van de vele volgeregende gaten waar je noodgedwongen doorheen moest, geen steentje of iets dergelijks voor je verborgen hield. Want als je op je bek ging was je op z'n minst, ECHT smerig. We hebben ons dus in het donker door een mijnveld van blubber en verradelijke poeltjes moeten manouvreren. Ondanks (of misschien dankzij) de alcohol, zijn we relatief schoon en heel aangkomen op de compound. Morgen dus maar overhuizen.

Daniel op het balkon