Mijn broer?

Ik ben bezig een stellingkast te maken, zodat de 'rommel' waarmee Yao en Marlieke's logeerkamer vol ligt daar in opgeborgen kan worden. Als de logeerkamer leeg is kan er het nieuwe bed in die nu in onderdelen verspreid over het hele huis staat opgeslagen. Dan mag ik bij Yao en Marlieke in huis komen logeren. En zo komt de slaapzaal op de compound die ik nu voor mijzelf heb (5 bedden) vrij voor de vier nieuwe vrijwilligers die komende woensdag arriveren.
Kort gezegd: de kast moet zsm af.

Tijdens het klussen kom ik er achter dat ik spijkers te kort kom (schroeven worden hier amper gebruikt). Een mooie gelegenheid om op de fiets te springen en naar het spijkerwinkeltje van een oud vrouwtje, waar ik vorige week met Yao ben geweest, te gaan.
Op het eerste stukje weg ben ik druk bezig op de gaten in de weg te letten en alle versnellingen uit te proberen om te zien of ze werken. Toen ik na een paar minuten om me heen keek merkte ik dat ik niets meer herkende. Ik ben nog nooit zo snel verdwaald!
Omdat ik dacht dat ik toch echt de goede richting op ging ben ik verder gefietst, tussen 'shacks' en over stroompjes. Heuveltje op, heuveltje af. Tot ik uieindelijk bij de grote weg aankwam die ik herkende en waar ik ook langs moest zijn. Helemaal bezweet aangekomen bij het spijkerwinkeltje maak ik het oude vrouwtje wakker die achterin het hok dat ze winkeltje noemt lag te slapen. Netjes met handen, voeten en Engels om spijkertjes gevraagd en gekregen. Nadat ik afgerekend had, vroeg ze me waar mijn broer was vandaag. Mensen hier zien echt het verschil niet tussen mijn huidtint en die van Yao. Echt vreemd. Maarja... het vrouwtje uitgelegd dat hij thuis was en dat we geen familie zijn. Daarna ben ik weer op de fiets gestapt en via een bekende weg terug gefietst.

Een billboard in Kumasi