Vandaag begonnen de berg wachtende post en e-mails door te spitten, mensen te bellen om afspraken te maken om ze weer te zien (gewoon langs gaan en als ze niet thuis zijn een tijdje voor de deur in het zonnetje wachten tot ze thuis komen werkt toch niet zo goed in Nederland). Ook mijn foto’s op de computer gezet en deze blog voor het laatst bijgewerkt.
Ik vond het erg leuk om mijn avonturen met jullie te delen de afgelopen 3 maanden. Ik hoop dat jullie er ook plezier aan beleefd hebben. Vanaf nu kun je mij gewoon weer op mijn Nederlandse telefoonnummer bellen, mij op mijn reguliere adres e-mailen en eventueel gewoon langs komen om mij 'live' te zien.
Tot snel allemaal.

Liefs,
Daniel

Naar huis

Om kwart over 5 ging de wekker. Om kwart voor 6 zaten we in een taxi naar het vliegveld. Wat een rit! Ik ben ondertussen gewend geraakt aan taxi’s waarvan alle tellers en meters op het dashboard het niet doen en waarvan de deuren, ramen en achterklep kapot zijn en waarvan de brandstoftankdop ontbreekt en de opening naar de tank gevuld is met een opgefrommelde plastic zak. Maar een taxi waarvan de stuurkolom versleten is en waarvan de chauffeur denkt dat hij Schumacher heet was nieuw voor mij. Onze persoonlijke coureur scheurde dus met hoge snelheid (hoe hard weet ik niet gezien zijn snelheidsmeter kapot was) over het midden van een 2-baans weg. In het midden zodat hij meer ruimte had om bij te sturen als de auto naar links of rechts van zijn koers afweek. Echt sturen lukte niet. Het was meer een soort aan het stuur rukken en dan hopen dat de wagen een beetje in het midden van de weg bleef slingeren i.p.v. er naast. Ik dacht dus even dat ik Nederland niet meer zou zien. Na een half uur (maar dat voelde veeeel langer) kwamen we levend op het vliegveld aan. Om 10 voor 8 stegen we op voor een vlucht van 3 en een half uur. Rond 1 uur kwamen we (i.v.m een uur tijdsverschil en 40 minuten vertraging) aan op het vertrouwde Schiphol waar mijn vader en moeder ons opwachtten met warme winterjassen. Erg fijn!
We hebben op Schiphol gelunched (hmmm, echte Cappuccino!) en zijn daarna naar Rotterdam gereden. Thuis aangekomen hebben we onze tassen uitgepakt en daarna was het alweer tijd om te eten. Als afsluiting van onze vakantie zijn we gaan eten in een Noord Afrikaans restaurant.

Vangrails, gras en molens: Ik ben weer in Nederland

Dag 2, Casablanca

Wederom vandaag Casablanca te voet bekeken. De Medina (oude stad), de 2e grootste Moskee ter wereld (de grootste staat in Mecca), de oprit van het koninklijk paleis, de kust, parken, de duurste winkelstraat van Casablanca, een echte luxe warenhuis (die allemaal oude troep verkocht), theehuizen met alleen maar oude mannetjes met snorren die er thee dronken en de mark gezien. Overal in de stad zie je trouwens tandloze oude mannetjes en vrouwtjes in gewaden. Sommigen met een ezelgetrokken kar, maar de meesten te voet of met de auto. Tandloos waarschijnlijk omdat alles hier bergen suiker bevat en als je je hele leven suiker eet en drinkt, op een gegevenmoment je tanden er genoeg van hebben en je mond verlaten.
Verder doet de stad een beetje aan de 'shabby' wijken van Parijs denken.
Ik vind het leuk Casablanca gezien te hebben, maar ik heb zin om naar huis te gaan.

De moskee van Hassan II

Casablanca

Na een zeer korte nacht (om 04.00 stond de taxi voor het hotel) op het vliegtuig gestapt die om 06.05 vertrok.
Na vier en een half uur vliegen, een treinrit van drie kwartier en een taxirit van 5 minuten kwamen we om 13.30 aan bij ons hotel. Op zich een aftands hotelletje voor Nederlandse begrippen, maar voor Ghanese begrippen (en mijn gevoel) het Hilton! Een bed met schone lakens, een tv, airco en stopcontacten die het doen, een schoon toilet die ook echt doorspoelt en een riool die wc papier aan kan, zodat je je gebruikte velletjes gewoon door kan spoelen i.p.v. ze in een stinkend emmertje te gooien. Zalig! De hele middag heb ik door Casablanca gestruind. Wat mij het meest op viel was het verkeer. Er zijn stoplichten voor auto's en scooters, maar voetgangers moeten het zelf maar uit zoeken. Oversteken is spelen met je leven. Het verkeer rijdt constant vol gas en als voetganger moet je zelf maar zorgen dat je niet daar staat waar die aanscheurende auto wil rijden. En dat is nog niet zo makkelijk als het klinkt. Hopelijk overleef ik nog 1 dag als voetganger hier.

Lang niet gezien

Accra

Vandaag heb ik gelopen, gelopen en nog wat gelopen. We hebben zowat heel Accra te voet bekeken. Erg leuk om te doen. Je moet alleen wel een flink gebuinde nek hebben, anders staan de vellen er binnen de kortste keren op. Het is hier elke dag dertig graden plus en het wordt langzaam steeds warmer nu het regenseizoen voorbij is. Gelukkig was mijn nek al aardig vies-bruin en had Jacqueline zich ingesmeerd.

Erg slecht te lezen op deze foto, maar op het reclamebord in het midden staat echt;

SHARP, SHARP, Herbal Center

We cure all sicknesses

Wholesale & Retail

Afscheid

Vanochtend heb ik afscheid moeten nemen van Yao en Marlieke. Op zich ging dat op dat moment redelijk pijnloos. Ik denk omdat ik vooral bezig was met wat ik de komende dagen nog ga doen en of ik niet iets vergeten was in te pakken en of ik mijn tickets en paspoort wel bij me had. Met andere woorden: Ik besefte nog niet zo goed dat ik de mensen met wie ik de afgelopen 3 maanden bijna elke dag samen was nu minstens een half jaar zal moeten missen. En zelfs dan zal het slechts een hapje eten zijn samen of een biertje doen en dat is toch niet hetzelfde als 'tijd zat' voor elkaar hebben. Ik merk dat dat besef nu pas (aan het eind van de dag) een beetje begint te komen. Een onprettig gevoel! Maar ja, het hoort er bij en geeft aan dat ik heb genoten van onze tijd samen. Ik heb verder ook nog genoeg om naar uit te kijken. Vanavond en morgen Accra bekijken, Cassablanca overmorgen (en de dag daarna) en daarna jullie allemaal weer zien (hoera!). Ik heb er zin in.

Iedereen geeft zijn winkel in Ghana een naam die met zijn of haar geloof te maken heeft. Hier; Home of Alah, discount shop

Dag allemaal,

Het zit er al weer bijna op. Het is voor mijn gevoel snel gegaan.
Morgen pakken Jacq en ik de bus naar Accra. Daar gaan we zaterdag rondkijken. Zondagochtend rond 03.00 vliegen we naar Cassablanca (Marocco). Daar gaan we dan zondagavond en maandag rond kijken. Dinsdagochtend (de 11e) om een uur of 06.00 nemen we dan weer het vliegtuig naar Schiphol.
Ik kan niet wachten om jullie allemaal weer te zien.
Ik zal mijn blog nog bijwerken als ik in Nederland aangekomen ben met de avonturen van de komende dagen.
Tot binnenkort.

Daniel

Setjes samen

Yao en Marlieke hebben een dagje vrij genomen om wat tijd met ons door te brengen. We zijn met z’n vieren naar een dorpje gereden waar ze brons en koper gieten. Erg leuk om het proces in het echt mee te maken. De middag hebben we een beetje ge-chilled en ik heb mijn rugzak grotendeels ingepakt. Vanavond gaan we uiteten.

Landschap net buiten Kumasi

Sinterklaas

Ik heb de hele ochtend besteed aan een suprise maken. In de middag zijn Jacq en ik naar de stad geweest om te kijken of er vrijdag bussen naar Accra rijden (het is dan de nationale feestdag: farmers day). Gelukkig gaan er bussen en hebben we zelfs alvast een kaartje kunnen kopen. 's-Avonds kwamen alle vrijwilligers over de vloer en hebben we gezamenlijk gegeten en daarna pakjesavond gevierd. Dat was erg gezellig en iedereen had flink zijn of haar best gedaan op de suprises. Ik kreeg een groot potlood met daarin Ghana sokken, een Ghana stropdas en kleine zakjes drank.

Jacqueline krijgt haar suprise

Markten

Vandaag zijn Marlieke, Jacq en ik Kumasi in gegaan. We hebben vooral geshopt op de markt.

Marlieke en Jacqueline op de markt

Naar Yao en Marlieke

Het is ochtend. De uitdaging vandaag is om Yao en Marlieke te bereiken met het kleine beetje Ghanees geld dat ik nog heb (de toeristen resorts van de afgelopen dagen vielen toch iets duurder uit dan geschat). Ik heb nog 70 cedis en we schatten dat ons verblijf in het super idyllische Lake Point Guesthouse 68,90 gaat kosten. Gisteren hebben we 16 cedi betaald om van Kumasi naar het meer te komen. Als je een beetje kunt rekenen, zul je begrijpen dat onze uitdaging best een lastige is.
Het is avond. We zijn bij Yao en Marlieke aangekomen. Het resort nam euro’s aan, dus hadden we meer dan genoeg cedi’s over om de compound in Kumasi te bereiken. Ook wilde de Oostenrijkse eigenaresse best nog wat euro’s wisselen tegen een gunstige koers, dus hoeven we niet meer naar de bank. Na slechts een week weer bij Yao en Marlieke terug te komen voelde als een warm bad. Erg vertrouwd, verwelkomend en fijn.

Kumasi

Lake Bosomtwi

Vroeg in de ochtend hebben we een taxi naar het busstation genomen. De bus naar Kumasi vertrekt vanuit een ander stadje verderop langs de kust en stopt onderweg in Cape Coast om de lege stoelen te vullen. Daarom waren we er zo vroeg, er van uit gaand dat 'eerst komt, eerst maalt'. Maar het bleek al snel dat 'hoogste smeergeldbedrag, eerst maalt'. Gelukkig waren er genoeg stoelen vrij zodat de geen-smeergeld-betalende-obruni's ook een plekje hadden. Vanuit Kumasi zijn we naar het nabij gelegen lake Bosomtwi gegaan. Een mythisch meer die 1,07 miljoen jaar geleden is ontstaan door de inslag van een meteoor. Er wordt gezegd dat de geesten van de overleden Ashanti in het meer wonen en dat het meer daarom heilig is. Om een reden die daaruit voortvloeit, maar die ik niet begrijp, mag er alleen met drijvende boomstammen op het meer gevaren worden. Dat zorgt voor een mooi beeld van vissers, paddelend (en ballancerend) op boomstammen. De nacht was behoorlijk rusteloos. Vooral omdat we onze hut, die aan de rand van het woud vlak bij het meer stond, moesten delen. Met de zaklamp, omdat de stroom was uitgevallen, konden we een grote spin, en een soort eekhoorntje ontdekken. Maar zodra de lamp uit was, klonk het alsof we de kamer moesten delen met een hele dierentuin. Een paar keer voelde ik ook iets over mijn benen kruipen. Dat werkt bij mij niet bepaald slaap bevorderend. Maar goed, uiteindelijk kwam de zon weer op en hadden onze logees de kamer ogenschijnlijk verlaten.

Het meer

Elmina

De hustler Abdul stuurde weer een sms-je. Hij had ons gisteravond gemist aan de bar en wilde ons vandaag heel graag rondleiden in zijn thuis dorp, Elmina. Ik heb maar niet gereageerd en Jacq en ik zijn lekker op eigen houtje het visserdorp Elmina gaan bekijken. Ze hebben er net als in Cape Coast een slavenhandel-kasteel. Deze is een stuk mooier en voornamelijk door Nederlanders uitgebaat. De vrouwelijke slaven in het kasteel werden aan de lopende band door de Nederlandse soldaten verkracht en als ze zwanger werden kreeg het kind in het kasteel een opleiding (de eerste Europese school in Ghana). De moeder werd na de bevalling (natuurlijk) gewoon alsnog als slaaf op een schip gezet. Er waren dus erg veel bastaardkinderen, en nu nog hebben veel mensen in Elmina een Nederlandse achternaam.

Visserboten in Elmina

Kakum

Om 8.00 gaat Kakum National Park open. Een beschermd stuk regenwoud, waar onder andere olifanten en apen wonen. Om een (zeer geringe) kans te hebben om wat grote dieren te spotten moet je er echt om 8.00 zijn.
Om 6.00 ging daarom de wekker. Normaal ben ik dan toch al wakker en vandaag was dat niet anders. Jacqueline daarentegen sliep door de wekker heen. Na te hebben gedouched en Jacq te hebben gewekt, vertrokken we rond 7.30. Onderweg naar de trotro standplaats (een half uurtje lopen) hebben we een vers brood en een fles water gekocht als ontbijt. Trotro's vertrekken overigens pas van hun standplaats als ze vol met passagiers zitten. Bij deze gebeurde dat pas na dik een half uur. Dat betekende dus een half uur wachten in een oven op wielen (naast de trotro wachten is absoluut niet mogelijk volgens de bestuurder).
Enfin, rond 9.15 stapten we het park binnen. Natuurlijk geen zoogdier meer te bekennen, maar wel allerlei insecten, vogels, planten en bomen. Ook hebben we 200 meter afgelegd over een touwbrug, 65 meter hoog tussen bomen gespannen. Erg mooi.
Na de 'canopy walk' ging ons tourgroepje ("Nee, los door t woud lopen kan absoluut niet. Je moet met de gids en zijn groep mee.") bestaand uit 3 Belgen en een Engelsman nog een hike doen met onze gids. Jacq en ik moesten het pad maar volgen, dan kwamen we wel bij de uitgang van het park (“...alleen door het woud lopen is ineens ongevaarlijk geworden?″). Het pad terug naar de entree van het park aflopen duurde ongeveer een half uur. Onderweg hebben we foto’s gemaakt van vlinders, bomen, bamboe, rupsen, libelles en ander flora en fauna. Ook allemaal erg mooi. Iets minder vond ik dat een bijna 2 meter lange, gifgroene boomslang (achteraf opgezocht) ook het pad wilde gebruiken, en hij was er eerder dan wij en had er daarom ook meer recht op. Gelukkig besloot hij dat wij wel even zijn deel van het pad mochten gebruiken omdat hij toch een eindje verderop een mals vogeltje op de grond zag zitten (ik wist niet dat slangen zo snel zijn. In de dierentuin liggen ze altijd maar een beetje sloom te liggen). Na deze korte confrontatie waren we natuurlijk heel snel bij de uitgang.
Op de terugweg naar Cape Coast hebben we gelunched bij Hans Cottage Botel. Een hut op palen midden in een meertje waar krokodillen in leven. Ik voelde me daar een stuk veiliger dan een paar uur eerder op het paadje in het woud. Oh ja, Abdul de hustler heeft me vandaag al een sms-je gestuurd. Wordt vervolgd...

Jacqueline doet de 'canopy walk'

Cape Coast

In de ochtend heb ik ge-bodyboard (op een klein stuk schuim proberen, soort van te surfen). Daarna ontbeten en daarna een taxi naar de volgende beach resort genomen. Deze keer 'Oasis beach resort'. Een backpacker paradijsje centraal gelegen in Cape Coast, maar toch aan het strand. Schijnbaar is het in het weekend 'the place to be'. Met andere woorden waarschijnlijk een obruni disco.'s-Middags hebben we het naast de resort gelegen Cape Coast castle bekeken. Een oud fort die gebruikt werd voor slavenhandel. Een erg nare, maar ook mooie plek (een groot wit geschilderd stenen gebouw op een prachtig wit strand, met vreselijke mega cellen in de kelder). De avond hebben we doorgebracht in het gezelschap van een groepje hustlers. Ze hebben mij mijn telefoonnummer (mijn Ghanese), e-mailadres (mijn hotmail adres) en een drankje ontfutseld en Jacqueline een kettinkje laten kopen voor een toeristenprijs. Erg sophisticated (en vermakelijk) hoe ze het allemaal deden. Ik denk dat we nog niet het laatste van ze gehoord hebben. We zullen zien.

Cape Coast castle

Anomabo beach

Door heel Ghana wordt je om 6.00 gewekt door het 'swoosh, swoosh' van de rieten handvegers die het erf schoon maken. Dit was vandaag niet anders. Na het ontbijt hebben Jacqueline en ik ons boeltje gepakt en zijn naar de opstapplek voor de trotro gelopen. Omdat in geen velden of wegen een trotro in zicht was, hebben we maar een taxi genomen naar het dichtstbijzijnde trotro knooppunt, net buiten Accra. Daar hebben we, dankzij wat hulp van de taxichauffeur, al snel de trotro gevonden die ons bij onze volgende bestemming af zou kunnen zetten. Namelijk het Anomabo beach resort. Een super idyllisch (lees luxe) resort met een prachtig, wit privé strand met palmbomen. Daar aangekomen bleken er amper gasten te zijn, dus voelt het strand ook echt als ons privé strand. In de middag zijn we via het strand (die voorbij het resort als openbaar toilet en vuilnisbelt wordt gebruikt) naar het nabij gelegen dorp gelopen. Ik weet niet wat er in het verleden gebeurd is met blanke toeristen daar, maar men was verre van blij ons te zien. De ouderen keken ons pissig na en de kleinsten kwamen naar ons toe met de zin: 'Obruni. Cash, cash!'. Jacqueline werd er heel erg ongemakkelijk van. We hebben dus, als echte toeristen, snel wat kiekjes gemaakt en zijn daarna vlug weer terug naar het schone, ommuurde, gepatrouilleerde, veilige resort gelopen. Maar na het arme visserdorpje gezien te hebben, voelde het resort ineens een stuk minder plezierig aan.

Ondergaande zon op Anomabo beach

Kokrobite

Na amper geslapen te hebben (mijn keus was of de airco aan en niet kunnen slapen van de herrie, of de airco uit en niet kunnen slapen van de warmte) stond de taxi netjes om 3.00 te wachten, zoals afgesproken. De chauffeur was een geschikte vent die een normale prijs (ipv. een wittemans prijs) vroeg voor zijn ritjes. Tijdens de rit naar het vliegveld bleek dat hij in het dorpje Kokrobite (25 km buiten Accra, aan de Atlantische oceaan) woonde, waar wij naartoe wilden voor onze 1e nacht. Gezien hij aan het eind van z'n dienst was, maakte hij een mooi prijsje. Jacq kwam om 4.00 de aankomsthal uit lopen en van daar uit zijn we naar de eerste rotonde net buiten het vliegveld terrein gelopen. Daar stond onze chauffeur te doen alsof hij autopech had. Dit omdat als de andere chauffeurs hem als niet-airport-taxi ons op zouden zien pikken, ze hem klem zouden rijden en in elkaar zouden slaan. Rond 5.00 kwamen we aan op de meest relaxte resort van Ghana: Big Milly's backyard. Een tussen de palmbomen gelegen opvang plek voor rasta's. Echt lachen! Het was natuurlijk geen probleem dat we er zo vroeg, onaangekondigd aan kwamen. De rest van de dag hebben we lekker ge-chilled op 't strand.

Jacqueline in d'r nieuwe Afrikaanse rok op 't strand

Naar Accra

Met vijf vrijwilligers een taxi naar het centrum gedeeld om vervolgens te voet het busstation te gaan zoeken. Daar kwam ik rond half 10 aan, ruim op tijd voor de bus van 10 uur dacht ik. Een kaartje kopen voor mijzelf en daarna een voor mijn tas duurde ongeveer drie kwartier, dus bleek ik mooi op tijd voor de bus van 11 uur. De bus van 11 uur vertrok stipt om 11 over 12. Maar goed, eindelijk was ik onderweg.
Tijdens de bijna 7 uur durend rit van Kumasi naar Accra zag ik regenwoud, kleine dorpjes, aasgieren boven de weg en gekantelde vrachtwagens en busjes naast de weg (eerlijk is eerlijk, de meesten stonden gewoon met panne langs de weg, een aantal lagen in de berm en slechts een enkeling lag echt op zijn dak). De natuur van Ghana is echt prachtig. Palmbomen, groen en heuvels. In Accra aangekomen heb ik op de gok een taxi naar een hotel genomen. Mijn beltegoed was op, dus kon ik niet vantevoren even bellen of er een kamer vrij was. Gelukkig was er een redelijk schone kamer met airco (die klonk als een opstijgend vliegtuig) vrij voor een OK prijs. Na het inchecken en een taxi voor vannacht geregeld te hebben (Jacqueline komt om 03.35 op het vliegveld aan), ben ik in een lokaal restaurantje wat gaan eten en een heerlijk koud biertje gaan drinken. Daarna vroeg naar bed.

De bus. Er lekte wel vanalles uit, maar hij reed

Evalueren

Ik heb vandaag mijn tas ingepakt en ik ben na gegaan wat ik nou eigenlijk gepresteerd heb de afgelopen tijd. Fysiek het volgende:*5 handgrepen op de keukenkastjes geplaatst.*stopcontact keuken Yao en Marlieke teruggeschroefd met nieuwe schroeven.*vrijwilligerstoilet gefixed (spoelt weer door).*spiegel gehangen op t vrijwilligerstoilet. *2 bankjes afgemaakt voor bij de ontbijttafel.*fiets van Yao in elkaar gezet en gerepareerd.*oprit voor de compound makkelijker begaanbaar voor auto’s gemaakt samen met Yao.*houten lockers ontworpen voor het weeshuis in Besease.*stellingkast gebouwd.*2 nieuwe fietsen in elkaar gezet en afgesteld (voor zover dat ging).*on/off op lichtknop vrijwilligerstoilet gezet. Zodat als de stroom uit valt, je weet of ie aan of uit is.*een schuifslot op het vrijwilligerstoilet geplaatst.*de logeerkamer uitgemest/bewoonbaar gemaakt.*een onderkleed tegen vocht voor het kleed in de logeerkamer gesneden.*een deurmat voor de logeerkamer gemaakt (van autovloerbedekking).*een stuk van het pad in de tuin uitgeschept.*een hele grote kledingkast gemaakt voor de logeerkamer.*tekeningen/ontwerp gemaakt voor een nieuw schoolgebouwtje in Kokobeng.*een prototype solar boiler gemaakt.*technisch tekening gemaakt van een metalen voetbalgoal.*2 ronde schommels gemaakt en geplaatst.*1 reguliere schommel gemaakt en geplaatst.*metalen voetbalgoal herontworpen en nieuwe technisch tekening van gemaakt.*hobbelpaard ontworpen en meerdere malen herontworpen.*bucksaw-chair ontworpen en prototype gebouwd.*hobbelpaard gebouwd.*voetbalgoal opnieuw herontworpen.*bed vrijwilligsters gefixed in Kokobeng.*lekkend raam, kamer vrijwilligsters Kokobeng, verholpen.*2 'obruni' T-shirts gemaakt.*1 'akwaaba' T-shirt gemaakt.*2 paar ski's voor elk 5 personen gemaakt (voor de sportdag) deels samen met Yao.*touwtrekktouw 'midden' geknoopt.*20 gele GWG T-shirts gemaakt/bedrukt.*1 'bibini' T-shirt gemaakt.*1 extra 'obruni' T-shirt gemaakt.*meegeholpen op de sportdag.

Ik vind het jammer dat mijn oorspronkelijke plan om ook nog fair trade producten te laten produceren hier niet is gelukt. Het blijkt dat de mogelijkheden van werkplaatsen, niveau van vakmanschap en estethiek van de bevolking verkennen, iets meer tijd vergde dan ik (deze keer) tot mijn besteding had. Nu ik beter weet hoe de vork in de steel zit, kan ik mij bij een eventuele volgende keer beter voorbereiden, zodat ik wat sneller resultaat kan bereiken. Maar goed, dit ene punt terzijde heb ik een leerzame, waardevolle en vooral mooie tijd gehad bij Yao en Marlieke. Bij deze: Bedankt!

Marlieke, Daniel en Yao

Bijkomen

Vandaag heb ik eindelijk tijd gemaakt om mijn Ghana reisgids door te lezen. Ik ben er nu achter wat ik allemaal nog had kunnen bekijken hier in de buurt. Verder heb ik een route door Ghana uitgestippeld voor komende week.

Nog een kiekje van de sportdag

De sportdag

De sportdag was een daverend succes. 's-Ochtends voor de onderbouw en 's-middags voor de bovenbouw van de school in Kokobeng de spellen gehouden. Er was zaklopen, blikgooien, touwtrekken, eierlopen (met pingpong ballen en een lepel), kegelen (met een voetbal en met zand gevulde waterflessen), ski-lopen, spijkerpoepen en natuurlijk 'mijn' penalty schieten. Oer-Hollandse spellen dus waar deze Ghanese kinderen (over het algemeen) nog nooit van gehoord hadden, laat staan gespeeld hadden. Maar ze vonden het fantastisch! Iedereen had de spellen snel door en de kids werden al snel erg competitief. Aan het eind van de spellen kregen alle deelnemers een pakje sap, een pakje koekjes en mochten ze een prijs uitzoeken uit Kim's spullen van Stationary Team. Het team dat als eerste eindigde mocht als eerste kiezen.'s-Avonds zijn we met alle vrijwilligers gaan uiteten om de dag goed af te sluiten. Dat was op z'n Ghanees (verkeerde gerechten, lauw eten en per 2 bordjes tegelijk geserveerd), maar het eten zelf was goed te eten en het gezelschap erg gezellig. Al met al een erg geslaagde dag dus en een mooie afsluiting van twee en een halve maand vrijwilligers werk.

Veel kinderen hadden het liefst een pen

Dag allemaal,

Wederom allemaal bedankt voor jullie reacties. Het is erg fijn om te merken dat jullie me (nog) niet vergeten zijn.
Morgen is de sportdag, zaterdag en zondag ga ik me voorbereiden en mijn tas inpakken. Maandag trek ik het land in, het avontuur tegemoet.
Ik weet dus niet wanneer ik weer nieuwe berichten op de blog kan zetten. Ik probeer zondagavond een plekje achter de laptop te bemachtigen (niet makkelijk met 8 vrijwilligers die allen hetzelfde willen) om jullie te laten weten hoe de sportdag en de nasleep daarvan verliep.
Daarna zal het een dikke week stil zijn op mijn blog.
Maandag 3 december aan het eind van de dag ben ik waarschijnlijk weer in Kumasi. Dus hopelijk lees je ergens op 4 december weer mijn meest recente avonturen.
Liefs Daniel

Sportdag voorbereidingen

Vandaag ben ik druk met voorbereidingen voor de sportdag bezig geweest. Ik heb 2 setjes ski's gemaakt waar elk 5 man op kan, een touwtrektouw geknoopt en 20 T-shirts bedrukt voor de vrijwilligers en helpende docenten.

Ski-en in Afrika?

Weer een hele dag geshopped

Het zit er bijna op. Vrijdag de grote sportdag (we verwachten 184 kinderen) en dan ben ik klaar met mijn vrijwilligers werk. Maandag ga ik naar Accra om Jacqueline op te halen. Dan gaan we samen een week rondtrekken om vervolgens weer hier in Kumasi terug te komen om met alle vrijwilligers sinterklaas te vieren (we hebben al lootjes getrokken voor de surprises). In Kumasi blijven we een paar dagen en dan weer naar Accra om het vliegtuig naar Cassablanca (Marokko) te nemen. Daar blijven we een dagje en dan door naar schiphol. Hoewel ik het nog steeds erg goed naar mijn zin heb, merk ik dat naarmate het eind van mijn verblijf nadert, ik ook steeds meer zin heb om weer naar huis te gaan en iedereen weer te zien (al zie ik wel tegen de kou op). Maar goed, eerst de sportdag (ik ben vandaag samen met Yao de hele stad afgeweest om allerlei materialen en benodigdheden er voor te kopen) en dan lekker 2 weken vakantie.

Honger? Ga naast het bord staan en bel het nummer. Laat de telefoon 1x over gaan en hang dan weer op (dat heet 'flashing'). Vervolgens wachten tot er iemand komt die of eten bij heeft of je vraagt wat je wil eten? Nee, ik heb het nog niet uitgeprobeerd

T-shirts

Ik heb vandaag T-shirts gemaakt. 1 'Akwaaba' T-shirt voor Yao (met het GWG logo op de mouwen) voor als hij nieuwe vrijwilligers op gaat halen. 'Akwaaba' betekent 'welkom' in het Twi. Het idee er achter is dat zo'n T-shirt leuker en handiger is om mee op het vliegveld te staan dan een bord. Ook heb ik 2 T-shirts met 'Obruni' er op gemaakt (betekent 'witte man' in het Twi). Dit omdat ik benieuwd ben hoe mensen hier er op zullen reageren. Verder heb ik ook 1 van de 4 ski’s voor de sportdag van vrijdag afgemaakt.

Akwaaba en Obruni

De laatste schommel

Vandaag ben ik met de trotro naar Agona gegaan met Pieter en Ilse. Dat is zo’n anderhalf uur heen met de trotro en zo’n 2 uur terug. Het verschil zit hem in verkeersopstoppingen en passagiers die in en uit willen.
In Agona heb ik mijn laatste schijf-schommel opgehangen. Dat ging een stuk minder makkelijk dan in Kokobeng. Eerst en half uurtje op het dak van de schoolbus gestaan en tevergeefs geprobeerd het touw over de juiste tak te werpen. Daarna kwam een tuinman aanbieden in de boom te klimmen voor ons. “Nou graag” was natuurlijk het respons. De reden dat ik zelf niet meteen de boom ingeklommen ben was dat de bast krioelde van de termieten. Ik ga er van uit dat de tuinman dit ook wel wist en tijdens het klimmen kon je niet echt aan hem merken dat hij last van de kleine insecten had. Toch dacht ik bij mezelf “liever hij dan ik”.
Uiteindelijk hing de schommel aan de boom, op de heuvel, naast de school, midden in het regenwoud. Een superidillische plek waar onderstaande foto amper recht aan doet.

Als je goed kijkt zie je een blauwgeschilderde houten schijf aan een dik blauw touw hangen, ergens links van de stam

Teleurstelling

Ik wil al zolang als ik in Ghana ben een voetbalwedstrijd bezoeken. Op een of andere reden lukt dat steeds niet. Ik had eigenlijk alle hoop op toeschouwer zijn opgegeven, hoor ik gisteravond dat ik vandaag naar Ghana-Togo kon in het pas gerenoveerde stadion in Kumasi. Te gek! Helemaal blij en vol verwachting opgestaan vanochtend. Wel heb ik in mijn achterhoofd proberen te houden: “ik hoop dat het door gaat, maar reken er niet op″. Dit om teleurstelling te voorkomen. Maar gedurende het ontbijt sloeg het ‘hopen’ toch om in ‘rekenen op’. Het was dus best een klap toen ik later op de ochtend hoorde dat de wedstrijd toch niet in Kumasi gespeeld werd, maar in Accra (6 uur rijden van Kumasi).
Het is hier in Ghana de normaalste zaak van de wereld als afspraken niet door gaan of veranderen. Men begrijpt dan ook niet dat ik erg teleurgesteld ben (“Dan ga je toch volgende week″ krijg ik dan te horen. Het maakt schijnbaar niet uit dat er volgende week geen wedstrijd is). De enige manier die ik gevonden heb om niet teleurgesteld te worden is om niets heel graag te willen en zeker niet binnen een bepaald tijdsbestek te willen. Als je een beetje onverschillig bent komt alles meestal wel voor elkaar.
Het grootste gedeelte van de dag heb ik me met mijn koptelefoon op teruggetrokken in de werkplaats. Daar heb ik in mezelf mokkend (vooral omdat ik zo stom was me te laten verleiden tot iets graag willen) aan het hobbelpaard gewerkt. Aan het eind van de middag was mijn slechte humeur gezakt en het hobbelpaard af. De kinderen op de compound hadden er meteen veel plezier mee. Niet iets wat ik heel graag wilde, laat staan binnen een bepaald tijdsbestek en dus kwam het goed en zorgde het voor een tevreden glimlach op het gezicht van deze baardmans. Mij aanpassen aan Ghana blijft soms moeilijk.

Ok, ok, Akosie (de kleine in het neon geel) vond het nog wat eng

'Lekker' Markten

In de ochtend ben ik met de introductieweek mee naar de centrale mega markt geweest (je weet wel, de grootste doolhof van west Afrika). Om touw voor de laatste schommel (die voor het schooltje in Agona) te halen. De schommels in Kokobeng zijn zo'n succes (ze worden van 's-ochtens 7 tot 's-avonds 7 non-stop door kinderen gebruikt en na 7-en door volwassenen) dat het touw na 1 week al bijna doorgesleten is. Ik heb daarom voor Agona een nog dikker touw gekocht (ongeveer 2 centimeter dik) in de hoop dat dat langer mee gaat. We zullen zien. Ik ga komende week dikke kettingen proberen te vinden om het touw van de schommels in Kokobeng mee te vervangen. Deze zaterdagmiddag heb ik voornamelijk aan het bijkomen van de ochtend besteed. Het avondeten was erg gezellig met 10 man aan 1 lange tafel. Tijdens het natafelen is er het een en ander voor de sport/spellendag van vrijdag besproken (wie doet welke spellen, wat moet er nog aangeschaft worden en wie regelt er welke onderdelen). Ik heb het spel 'penalties schieten' toebedeeld gekregen (of eerlijker is te zeggen 'mezelf toebedeeld'). Ik ben alleen wel bang dat dat betekent de hele ochtend keepertje spelen in de brandende zon. Met andere woorden: 'vrijwillig ' verbrand worden dus. Ik beloof mij in ieder geval goed in te smeren en het spijt mij dat ik 'spiegel' met de zon terwijl jullie in Nederland kou leiden.

Rechtsachter begint de markt

Wegwerkzaamheden

's-Ochtends de stempels opgehaald. Ze waren, zoals afgesproken, gisteren al klaar en zagen er best OK uit. En aangename verassing!
's-Middags 2 uur met Rob aan de (skyp-) telefoon gehangen en uiteindelijk begonnen aan het hobbelpaardje.

Men is (al 16 jaar!) bezig de weg voor de compound te verharden. Vandaag heeft een grote shovel de waterleiding en de telefoonkabel kapot getrokken. Daarna komt er een werkploeg om de boel te repareren. Op z’n Ghanees betekent dat; 1 iemand doet iets en de rest staat er omheen en geeft ‘af en toe’ aanwijzingen

Goaltje wederom geschrapt

De technisch tekening van het goaltje afgemaakt en er mee naar een lasser geweest. Het goaltje blijkt nog steeds te duur te zijn. Op zich is het wel betaalbaar (en 10 keer goedkoper dan in Nederland), maar voor datzelfde geld kun je veel ander goeds doen. Bijvoorbeeld een heel klaslokaal bouwen of eten voor alle kinderen voor een half jaar financieren of iets anders veel noodzakelijkers dan een voetbalgoal/klimrek doneren. Ik vind het wel erg jammer dat het project nu dus weer stil ligt. Dat betekent in feite dat ik geen goals ga achterlaten in Ghana. Want binnen een week heb ik geen spotgoedkoop alternatief verzonnen en uitgevoerd. Jammer dus. In de middag ben ik een portret gaan ophalen die ik vorige week bij een mannetje langs de weg had besteld. Daar werd ik een stuk vrolijker van.

“Wofa Daniel, Wofa Daniel” riepen de kids toen ze het zagen, dus ze vinden het hier WEL op mij lijken

Lamgeslagen

Ik kwam maar niet op gang. Mijn bedoeling was om een nieuwe tekening van het voetbalgoal te maken en daarna aan het hobbelpaard te beginnen. In plaats daarvan heb ik wat ge-internet, de afwas gedaan, het huis gezogen (stof welteverstaan. Alhoewel… eigenlijk voornamelijk dode insecten). En uiteindelijk aan de technische tekening van het goaltje begonnen. Niet veel daarna kwamen Yao en Marlieke terug uit Accra met Jante en Thirza. Nieuwe vrijwilligsters. Lijken me leuke meiden. Yao en Marlieke meldden dan Rogier en Marieke ook kwamen eten. Dat is een gezellige avond met z'n 7-en geworden. En daarom is de tekening nog niet af.

Dit soort borden zie je veel, maar wordt heel weinig gelezen

De stempelmaker

Vandaag heb ik mijn visum opgehaald. Dat ging niet heel snel, maar was een stuk pijnlozer dan ik had verwacht. Binnen een half uur stond ik al weer buiten met mijn paspoort en een visum die ook echt geldig is voor de rest van mijn verblijf. Blij ben ik toen naar het nabijgelegen parkje gelopen waar een stempelmaker onder een boom zat. Na drie kwartier wachten, mocht ik mijn bestelling plaatsen. 17 stempels om de scorekaarten af te stempelen op de sportdag. Nog een half uurtje wachten tot hij klaar was met waar hij mee bezig was en toen zou hij een bonnetje voor me maken en zou ik hem een aanbetaling doen. Op dat moment kreeg hij het in zijn hoofd om een voorbeeld stempel te maken, zodat ik kon kijken of ik het goed vond zo. Ik bereidde me voor op nog een lange wacht, maar 5 minuten later had hij een prima handgesneden stempel gemaakt om me te tonen.
Donderdag zou ik ze allemaal op kunnen halen. Wederom ben ik erg benieuwd.

Het kantoor van de stempelmaker

Kokobeng

Yao en Marlieke zijn dik 2 dagen naar Accra. Ik heb het rijk voor mijzelf alleen. Ik heb gekozen om met Wendy en Linda mee naar Kokobeng te gaan vandaag om wat dingetjes in hun kamer te fiksen (een kapot bed en een lekkend raam). Maar vooral om de bouwplek voor het schooltje te inspecteren en om 2 schommels op te hangen. Men is druk bezig met oerwoud kappen en cementen bouwblokken maken zodat binnenkort met de fundering begonnen kan worden voor het schoolgebouwtje. De kinderen waren schijnbaar erg blij met de schommels. 's-Middags een biertje gedronken met de gastheer van de meiden om vervolgens een overvolle trotro in te stappen. Onderweg moest er gestopt worden om 6 megazakken mais in te laden (er moest zelfs iemand uitstappen om plaats te maken). Na die zakken ergens in Kumasi afgeleverd te hebben, reden we naar het centrum. Daar heb ik in het volunteers restaurant gegeten. Leuk om gezien te hebben, een tent vol met 'obruni's', maar ik hoef er niet meer terug. Thuis aangekomen heb ik nog een tijdje met de tieners van de compound voor op de stoep gehangen. Echt lachen. Voelde me zelf even weer 16. Daarna lekker slapen na een lange, vermoeiende, maar hele leuke dag.

Schommelen

Fair trade

Twee schommels afgemaakt om morgen in Kokobeng te hangen en aan het stoeltje gewerkt. Hij blijft schragen (wiebelen). Het idee achter het stoeltje (en achter het hobbelpaard) is dat ze hier gemaakt en in het westen als fair trade producten verkocht zouden kunnen worden. Maar eerst moet ik natuurlijk zorgen dat ik veilige, stabiele, makkelijk te produceren prototypes heb die ze hier kunnen reproduceren.

Het stoeltje

Pak af!!!

Weer eens uitgeslapen (zoals bijna elke dag tegenwoordig). Boodschappen doen, naar de houthandel om het bestelde hout voor de hobbelpaarden te halen. Was nog niet gezaagd. Anderhalf uur later met de helft van het benodigde hout de werf verlaten. De rest van de dag Bezig geweest met het prototype mahoniehouten campingstoel prototype. Om een uur of 5 kwam Yao de kamer binnenstormen met de melding dat we weer naar de pakkenmaker moesten. Daar aangekomen was het steegje naar de trap die naar het naaiateliertje leidde net nieuw gecementeerd (als dat een woord is). Onbegaanbaar dus. Via een labyrint van andere steegjes, trapjes en nisjes via de achterzijde toch het ateliertje weten te bereiken. Wonder boven wonder hadden ze alle aanpassingen van gisteren al uitgevoerd. Mijn broek bleek iets te nauw, maar dat heeft de 'tailor' meteen aangepast. Daarna zijn Yao en ik, inclusief pak, vertrokken. De pakken moeten nog wel in vorm geperst worden (dat deden ze daar niet), maar verder helemaal af! Ik kan niet zeggen dat het echt heel goed of netjes gemaakt is, of dat het goed past, maar het was wel een mooie ervaring en wat wil je voor ongeveer 50 euro? Nu nog een plek vinden om ze te laten persen en daarna een reden vinden om ze te dragen.

Daniel in z'n ongeperste linnen maatpak

Stoelprototype

Het gisteren bestelde hout voor het hobbelpaard was toch niet klaar vandaag (hoe lang kan 2 planken schaven duren?). Dus in plaats van aan een hobbelpaard te werken, ben ik maar een stoelprototype gaan maken van hout dat we nog hadden liggen. Aan het eind van de dag zouden we onze pakken op gaan halen. Ik kon een broek passen, maar die was veel te groot en het jasje past ook nog steeds niet helemaal lekker. Morgen zou de boel aangepast zijn (yeah, right). Daarna zijn we gaan uiteten. Bij onze eerste keus restaurant was het eten op (!), daarom maar lekker bij keus 2 gegeten. Ook erg goed te doen.

Het stoeltje bestaat uit losse onderdelen die in elkaar geklemd worden
als je gaat zitten (ik plaats nog wel een foto als hij af is)

Een gek dagje

De halve dag bezig geweest met het hobbelpaard. Elke keer dat ik dacht dat ik er met de plannen was en met de bouw kon beginnen, bleek er weer een detail niet sterk genoeg. Uiteindelijk samen met Yao besloten om er toch nieuw hout voor te gaan halen. Tijdens die trip zijn we eerst tuinmeubels gaan bestellen en onze pakken gaan ophalen. De jasjes waren nog niet af en de broek nog nergens te bekennen. Bij de houtzagerij was er geen stroom, dus moesten we morgen maar terug komen voor onze houtbestelling. Na een hele dag bezig te zijn geweest, geen enkel resultaat hebben aan het eind. Gek.

Bij de uitgang van een ziekenhuis; "Good bye, stay healthy"

Avondje niet integreren

Gistermiddag kwam de bouwkundig tekenaar de blauwdrukken afgeven. Daar blijkt van alles mee mis te zijn. Er klopt echt geen hout van wat hij getekend heeft. En dat terwijl ik het toch echt behoorlijk goed voorgekauwd had in mijn tekening. Sao is vandaag bijna de hele ochtend met een rode pen bezig geweest om fouten en aanpassingen in te tekenen.
Ik ben de ochtend bezig geweest met de schommels (heb er 1 af en 2 in een eerste laag verf staan). In de middag ben ik een idee waar ik al een tijd mee rond loop voor een hobbelpaard gaan uitwerken. Schetsen en kartonnen modelletjes knutselen dus. 's-Avonds zijn we gaan eten bij Rogier en Marieke. Hij is hier voor minstens een jaar als projectleider bij een drinkwaterproject. Zij (z’n vriendin) is hem 2 weken aan het opzoeken. Weer lekker gegeten en een gezellige avond gehad. Ik snap nu wel beter waarom buitenlanders in Nederland bij landgenoten in de buurt gaan wonen. Het is erg fijn om soms met mensen die je snappen te kunnen ouwehoeren in je eigen taal. Ik besef nu beter dat integratie van 2 kanten moet komen en dat dat is wat er in Nederland mis gaat. De meeste Nederlanders staan niet meer open voor nieuwe mensen en zijn al helemaal niet verwelkomend of gastvrij. Eerder angstig of argwanend.

Marlieke en Marieke

Dag allemaal. Wederom bedankt voor al jullie lieve reacties de afgelopen tijd! Als antwoord op sommige vragen het volgende:

* Nanneke: De vrouw trekt niet op de compound van de man in, na het trouwen. Het is nogal gecompliceerd. Traditioneel blijf de vrouw bij haar moeder wonen. De man, die van oudsher meerdere vrouwen heeft, is soms bij haar en soms bij een ander. Maar hij zorgt/betaalt voornamelijk voor de kinderen van zijn zus. Daarvan weet hij namelijk zeker dat het familie is. Van de kinderen die hij met z'n vrouw heeft weet hij dat natuurlijk niet 100% zeker. Bloedband is dus het aller belangrijkste hier. En ooms zijn dus de hoeksteen van een familie. Tegenwoordig is alles wat minder traditioneel. Als een man geld heeft, bouwt hij een huis en daar trekt hij met z'n nieuwe vrouw in. Arme mensen moeten maar kijken waar er woonplaats is. Meestal trekken jong getrouwden bij familie in.
Dat meisjes (en jongens) vaak geen opleiding krijgen is, naast dat het duur is, omdat ze moeten werken op het land.

*Wendy (Obrnui de 1ste): Jammer dat niemand Pringels-met-aardbeienijs wil proberen (ligt toch echt aan de naam, niet de smaak). Ik heb Yao ook proberen overtuigen van het nut van Gluh-bier (warm bier, evt met kruiden) als het koud is, maar daar zag hij ook niets in. Misschien heb je in Frankrijk daar meer succes mee?

*Nils: helaas kan ik niet met mijn sik het sinterklaaspak in op schiphol. Ik vier namelijk sinterklaas (en jouw verjaardag) hier tussen de zwarte pieten (ik kom 12 december terug).

*Alan: Ik heb nog geen grote wilde dieren gezien. Alleen gekko's, geiten, honden, katten, schapen, koeien, salamanders en allerlei soorten vreemde insecten. De grote wildparken liggen in het noorden en zijn moeilijk bereikbaar ivm. overstromingen. Zelfs als je er zou kunnen komen zie je waarschijnlijk niet veel grote dieren omdat ze overal te drinken hebben en zich dus verstopt houden. Plus ik zit voornamelijk in een stad. Daar zijn niet veel wilde dieren. Wie weet zie ik wel wat als ik met Jacq ga reizen.

*Kim: Ik ga proberen een sportdag te organiseren met jouw spullen als prijzen. Staat gepland op 23 november.

*Chris: Zo'n onderzoek... meten ze dan zowel slap als stijf?

*Rob: de ambtenarij is in je bloed gaan zitten!

*Verder: welkom nieuwe reageerders: Nienke, Jan en Truus

Tot de volgende keer. X

Visum verlengen

Vandaag was de dag dat ik me zou storten in de Ghanese bureaucratie in de hoop mijn visum te kunnen verlengen voor 1 maand (vanuit Nederland was een visum voor slechts 60 dagen te regelen). Met een tas vol kopieën van vliegtickets, paspoort, brieven van mensen die voor me in staan, verblijfadressen, een stapeltjes pasfoto’s en vol goede moed naar het immigratiekantoor gestapt. Een klein kantoortje op de 3e verdieping vol met bureau’s, mensen in groene uniformen die blijkbaar nergens zin in hadden en mensen die graag wilden dat die mensen in groene uniforms iets deden (namelijk hun baan). Na een tijdje gestaan en gezeten te hebben, mocht ik aan een van de bureautjes plaats nemen tegenover een volledig ongeïnteresseerde vrouw. Daar mijn hele papierhandel overlegd en meteen was er een probleem met een brief van Marlieke waarin stond dat ze voor mij in stond en dat ik bij haar en Yao verbleef. Had zij een ‘recidence permit’? Eh.. ja en nee, de aanvraag ligt bij jullie (immigration) en de procedure duurt volgens jullie 4 maanden. Nou, dan was de brief niet geldig. Een heel gesprek gevoerd over waarom niet en proberen uit te leggen dat het door immigration kwam dat ik haar permit niet kon overleggen. Uiteindelijk gevraagd wat ik dan moest? Vertelde ze me doodleuk dat zo’n brief helemaal niet nodig is en vroeg ze waarom ik hem had meegenomen? Zucht. Daarna op aanwijzingen van de vrouw in groen het een en ander veranderd/ingevuld op het officiële aanvraag formulier. Mijn paspoort, een pasfoto en kopie van mijn vliegticket ingeleverd bij haar. 10 Cedi betaald en een bonnetje gekregen waarmee ik volgende week mijn paspoort (en hopelijk mijn visumverlenging) kan ophalen.

Vlak bij immigration is het winkeltje van Wofa Sam (een oom van Yao) zie foto. Overigens ben ik ondertussen op de compound gepromoot tot 'Wofa' Daniel (ome Daniel)

Dagje rondreizen

Ik ben vandaag meegereden naar Agona (de plek van Pieter en Ilse) en naar Besease (de plek van Evy) om locaties (lees bomen) te scouten voor mijn schommels.
Aan het eind van de middag ben ik weer bij de pakken-man geweest. Ik heb een mouwloos jasje kunnen passen die best OK zat. De broekenman daarentegen was nog steeds niet aan onze broeken begonnen.

Op de deur van het postkantoor; "Use the door". Waarom?

Kalm aan

Een relaxed dagje vandaag. Uitgeslapen. Lekker ontbeten. Een beetje aan de schommels gewerkt (het worden er 3). Lekker gegeten. Geprobeerd een watermeloen te vullen met gin (morgen proeven). Een filmpje gekeken en weer naar bed gegaan.
Oh ja, ondertussen ook mijn hoofd geschoren.

"Hello, are you German?" hoor ik steeds

Sportdag

Bijna de gehele dag bezig geweest met de weekboodschappen doen met Yao en Marlieke. Tussendoor even naar de pakkenmaker voor de pas-sessie. Hij was nog steeds niet aan mijn pak begonnen.
's-Avonds na het eten met de andere vrijwilligers het idee om een sport/spellen-dag te organiseren besproken. Mijn achterliggende gedachte was de berg cadeaus van mijn zusje te kunnen slijten als prijzen. Iedereen was erg enthousiast dus gaan we ons best doen om dat binnen 3 weken voor elkaar te krijgen.

Overleg aan de keukentafel

De bouwtekening doorgespeeld

Vanochtend samen met Yao de tekenaar gebriefed die de blauwdrukken (ik verwacht echt van die ouderwetse) voor het schoolgebouwtje gaat maken. Vanmiddag aan wat schommels begonnen.

Een foto van het overleg met de aannemer op de 28e.
De aannemer (John) staat rechts (zonder shirt)

Top kantine

Uitgeslapen, met de hand een schommel gemaakt (best zwaar met de hand hardhout bewerken omdat er geen stroom is) en in de grondverf gezet.
's-Avonds Yao en Marlieke mee uiteten genomen naar een van de beste restaurants van Kumasi. Echt super lekker Indiaas gegeten!
Een toprestaurant hier is blijkbaar qua aankleding en sfeer vergelijkbaar met een Nederlands camping-kantine, alleen met beter eten.
Ja, Ghana blijft verbazen.

Een alternatieve eetfoto: het weekendontbijt. Van links naar rechts; Marlieke, Wendy, Linda, Ilse, Pieter, Yao (zonder baardje!) en Evy

Lekker bezig

Plan: visumverlengformulier halen, postpaketje ophalen, briefkaarten posten, pasfoto's laten maken en mijn pak passen.
Uitgevoerd: visumverlengformulier gehaald, postpaketje ophaald en briefkaarten gepost.
Ik heb geen pasfoto's laten maken en aan mijn pak waren ze nog niet begonnen.
Daarnaast heb ik ook nog de kast af gemaakt (hoera), deze de logeerkamer ingesjouwd met z'n twee-en, de kast ingeruimd en mijn kamer opgeruimd en schoon gemaakt, de werklplaats opgeruimd en 3 films gekeken.
Een productief dagje voor Ghanese begrippen.

De logeerkamer is te klein en donker voor een goede foto met mijn cameraatje

Vies worden

Wederom met de kast bezig geweest vandaag. De bedoeling was om de boel even een eerste laag lak te geven. Dat betekende dat alles eerst licht opgeschuurd moest worden ivm. de sanding sealer (wat een soort grondverf voor lak is). Daar ben ik een halve dag mee bezig geweest. Ik zat helemaal onder het zweet en de schuurstof. Daarna eindelijk lakken. Na tien minuten bleek dat mijn kwast (Wibra kwaliteit, zoals bijna alles hier) oploste in de lak. Dat was mijn laatste kwast. Ik ben verder proberen te gaan door schuursponsjes als kwast te gebruiken. Dat ging best aardig, al werden die ook aangevreten door de lak. Dus toch maar op de fiets gesprongen en aan de grote weg een kwast gevonden die niet oplost. Het enige nadeel van deze kwast is dat hij heel smal is en dat het lakken er daarom traag mee gaat. Maar goed, aan het eind van de dag zaten zowel de kast als ikzelf onder een mooie laag lak.

Een kind in Agona

Gesprek met de dorpsraad

Naar aanleiding van het gesprek met de aannemer gisteren, heb ik vanochtend snel wat wijzigingen doorgevoerd in mijn tekening voor het schoolgebouwtje. Daarna ben ik met Yao, Marlieke, Wendy en Linda meegereden naar Kokobeng, waar het gebouwtje komt. Het dorpje ligt aan een vallei in het regenwoud. Een supermooie plek met een fantastisch uitzicht. Daar heeft Yao (ik zat er bij en keek er naar) het met de dorpsoudsten over de kosten gehad. Het dorp heeft toegezegd te gaan zorgen voor alle arbeiders, gravel en hout. Door die kostenpost te kunnen schrappen wordt het project een stuk haalbaarder. Wel is er nog een gat in de begroting die opgevuld moet worden, maar het lijkt er op dat het gebouwtje er echt gaat komen.

Kids in Kokobeng

Potje ballen

Ik hoopte vandaag een prof voetbalwedstrijd te gaan kijken, maar op z'n Ghanees is dat niet gebeurd. In plaats daar van ben ik met wat kids van de compound zelf een potje gaan spelen. Erg leuk. Eerst een kwartier lopen naar het 'goede' veldje. Daar lekker een paar uur gebald in de volle middag zon (heel verstandig). Moe maar voldaan teruggekeerd naar de compound. Na een lekkere douche en vele liters water drinken kwamen de kids ook terug op de compound (zij waren natuurlijk nog lang niet moe, toen ik al kapot was). Mijn nieuwe leren bal bleek al kapot te zijn (er was een naad gescheurd). Dat krijg je als je op een soort rotsige gravel speelt. Ik snap nu wel waarom ballen zo snel 'op' gaan hier.
Later in de middag hebben Yao en ik met de aannemer gesproken over de kosten voor mijn voorstel voor het nieuw te bouwen schoolgebouwtje. Dingen bleken duurder dan eerder gedacht.
's-Avonds met Evy, Wendy, Linda en Yao naar een kroeg in de buurt geweest. Echt lachen! De openlucht kroeg zat namelijk vol met voornamelijk zatte mannen die met elkaar stonden te dansen ( Nee, het was geen Gay-bar. Homofilie is hier trouwens verboden en dus bijzonder strafbaar). Men gaat hier gewoon heel anders met elkaar om. Na een paar biertjes weer teruggelopen. Net voor de regenbui waren we terug op de compound. Al met al, een erg mooie zondag.

Herken je me?

Huwelijksceremonie

De bruiloft was in dezelfde kerk als waar de 4 uur durende mis van mijn introductieweek was. Deze bruiloft leek veel op die mis. Tijdens de uren durende ceremonie vroeg ik mij af of Ghanezen hun voluptueuze derrières ontwikkeld hebben om dit soort ceremonies te kunnen doorstaan.
Ook vroeg ik mij af of het zogenaamd groter bedeeld zijn van Afrikaanse mannen met het klimaat te maken kanhebben. Elke man weet wat voor effect een koud bad nemen op zijn lichaam heeft... Nou, hier is het altijd warm. Zou dat het tegenovergestelde van een koud bad kunnen veroorzaken? En zo ja, dan verklaart dat de 'kleine' Aziaten nog niet (het is daar toch niet kouder dan in Europa of Noord Amerika). Ja, ik houd mezelf wel bezig tijdens zo'n huwelijksceremonie.

Evy maakt een foto van het paar

Sanding Sealer

Stap 1, inkopen doen bij een verfmannetje in de buurt. Ik vroeg hem om sanding sealer, hij vroeg mij hoeveel ik nodig had; een cola flesje vol of een bierflesje vol? Uiteindelijk 2 volle bierflesjes gekocht (hij vulde de bierflesjes uit een vage witte jerry-can). Die 2 flesjes schonk hij weer in een lege, afsluitbare, plastic waterfles om mee te nemen.

Stap 2, de kast in de sanding sealer zetten. Die anderhalve liter sealer was binnen de kortste keren op. Terug naar het verfmannetje dus voor nieuwe. Daar vertrok ik deze keer met 5 liter sanding sealer en het levensverhaal van het mannetje. 'EVEN naar de winkel gaan' kan niet in Ghana.

Een termietenhoop langs de weg

De boiler en plan B

Plan A was om vandaag de solar boiler te testen en de kast in de grondlak te zetten. Dat is voor 50% gelukt. De boiler is op de ongebruikte Unimog gezet. Mooi in de zon en uit het bereik van kinderhandjes. Toen ik aan het lakken van de kast wilde beginnen, bleek dat ik het spul niet kon verdunnen met terpentine, maar thinner nodig had. Daarnaast moet ik volgens de gebruiksaanwijzing het hout voorbehandelen met 'sanding sealer' (wat dat ook mag wezen). Ik stond op het punt om te proberen ergens die 2 bussen te gaan scoren, wanneer het water weer eens met bakken uit de hemel gestort werd. Officieel is het regenseizoen voorbij, maar vertel dat de weergoden maar eens. Plan B was een boekje lezen op de bank. Ik hoef jullie natuurlijk niet te vertellen dat ik vanaf dat moment mijn uiterste best heb gedaan om plan B te laten slagen. En dat is aardig gelukt. De avond heb ik besteed aan een heel gezellig gesprek met mijn 'gastouders'.

De solar boiler: de achterkant van een koelkast in een zwarte doos.
Aan een kant gaat koud water in, aan de andere kant komt
(als het goed is) warm water uit.

Op sjiek

Komende zaterdag zijn we (de obrunis van de compound) uitgenodigd voor een touwerij. Tijdens het ontbijt besloten Yao, Marlieke en ik dat dat een goed excuus was om ons in het nieuw te steken. Na een telefoontje besloten we om halsoverkop de stad in te racen om nog net een pakkenmaker te spreken voordat hij uit z'n atelier vertrok. Hij bleek echter slechts een broekenmaker, maar leidde ons naar de echte pakkenmaker; steegje in, steegje uit, langs de bouwput (pas op voor vallend cement) weer een steegje in, 2 trapjes op, en daar was op het dak van een ander gebouw, 1 klein hokje waar 5 man en hun ouderwetse voetaangedreven naaimachines ingepropt waren. Daar een gesprek gevoerd over modellen en prijs met de oude baas van het stel. Daarna de broekenmaker gevolgd om stof te kopen. Na een winkel of 3 hebben we wat beige linnen weten te scoren. Daarna weer terug naar het naaiateliertje. Yao en ik zijn grondig opgemeten en onze voorkeur voor details zijn er genoteerd. Over 'n week (of zo) moesten we maar terug komen voor een pas-sessie. Een week daarna zouden onze pakken klaar zijn. Veel te laat voor de bruiloft natuurlijk, maar dan moeten we maar een andere gelegenheid zoeken om ze te dragen.

Ja, ik ben afgevallen.

Lekker er op uit.

Vanochtend heb ik nog wat aan de solar-boiler gewerkt. ’s-Middags ben ik er op uit getrokken.
Ik heb het “VVV” bezocht (2 dikke dames achter een bureau; “Wat wil je weten?”) en ben naar de dierentuin geweest. Een erg trieste plek. Een handje vol sombere dieren in slecht bijgehouden, te kleine kooien. Ik ben daar maar snel weer vertrokken en begonnen aan mijn echte reden voor het bezoek aan de stad: transparante lak!

Het is de afgelopen tijd onmogelijk gebleken om ergens in de buurt lak voor de kledingkast te kopen. Overal was het uitverkocht of hadden ze het sowieso niet. Nu dus maar naar de wijk waar lokale meubelmakers ook hun materiaal kopen. Na een flinke zoektocht eindelijk een winkeltje gevonden die het had. Na wat onderhandelen over de prijs (en waarschijnlijk toch teveel betalen) ben ik nu de trotse eigenaar van 5 liter ‘nitro cellulose lacquer’. Nu maar hopen dat dat wat op het blik staat ook daadwerkelijk in het blik zit.

Een pauw en een struisvogel; Topattracties van de zoo.

Sleur

Geloof het of niet, maar de sleur begint toe te slaan. Ik heb nog steeds heel veel plezier in de dingen die ik hier doe, maar de nieuwigheid is er af. Ik werk elke dag (ook de weekeinden) en de logeerkamer is naast de werkplaats. Ik kom dus dagenlang het huis niet uit, laat staan voor op de compound. Ik zie daarom dagen aaneen niemand anders dan Yao en Marlieke, die nog amper privacy hebben omdat ik altijd aanwezig ben. Hier moet ik echt iets aan gaan doen.
Ik heb mij voorgenomen om eens wat vaker er op uit te trekken. (Al weet ik niet zo goed waar die tochten dan naartoe zouden moeten gaan.)

Verder ben ik vandaag begonnen aan een solar-boiler. Een experiment om de zon te gebruiken om warm douche water te maken. Als het werkt, installeer ik het in de douche van de vrijwilligers. Als het dan ook handig blijkt, kan het systeem bij verschillende GWG projecten toegepast worden.

Hier te koop: Havermout uit Nederland,
Melkpoeder uit Nederland en Ghanese 'Nesquik'